ေျခလွမ္းတစ္ခ်က္ေရွ႔ဆက္ဖို႔ ခက္ေနခ်ိန္မွာ
သူက လည္စင္းျပီး လမ္းခင္းရွာတယ္။
သြားၾကရမယ့္ ခရီးမွာ
ဖဝါးမ်ားစြာ လိုရာေရာက္ဖို႔
သူ႔ဘဝနဲ႔ ေပါင္းကူးေပးတယ္။
သိ္မ့္ေမြ႔စြာပဲ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္
ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ပဲ နင္းနင္း
သူ႔ကိုယ္သူ ျဖန္႔ခင္းလို႔
အၿပံဳးမပ်က္ ဝပ္စင္းေပးတယ္။
သိပ္ဝမ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းတာက
သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္လို႔
လုိရာခရီး ေပါက္ခဲ့ၾကတဲ့အခါ
အၿပံဳးသဲ့သဲ့ နွင့္
ေခါင္းတခ်က္ေလာက္ ငဲ့ၿပီးေတာ့မ်ား
အသိအမွတ္ ျပဳေလမလားလို႔
အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမွ်ာ္လင့္မိေပမဲ့
ေနာက္ခိုင္းထားတဲ့ ေက်ာျပင္ေတြကိုသာ
နာက်င္စြာ လက္ခံရၿမဲပါေလ။
ပံုကို ကိုျမတ္သူရဲ႕ခ်ယ္ရီၿမိဳ႕ေတာ္မွ ကူးယူပါတယ္။ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕က တံတားပံုေလးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ေမေလးကေတာ့ တံတားေလးအတိုင္း တစံုတရာက ကိုယ့္ေၾကာင့္ အဆင္ေျပသြားမယ္ဆိုရင္ ေက်နပ္ခ်င္ပါတယ္။လွည့္မၾကည့္လည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္ အဆင္ေျပသြားရင္ တိတ္တိတ္ေလးၾကည္နူးခ်င္ပါတယ္။
