ပင့္ကူနဲ႔ အိမ္

ရင္ဘတ္ထဲ ေပြ႔ထားရင္းနဲ႔
သိမ္း ထုတ္ ငင္ ယွက္
လက္ေတြနဲ႔ ယက္ခဲ့ရတယ္။
အေမွာင္ကို ၾကိဳ အရိပ္ကိုခိုရင္း
ေရေတြစိုမွာလည္း စိုးခဲ့ရတာပါ့။
တမွ်င္ျပီး တမွ်င္တိုး
ေျခထိုးရင္ေတာင္ မျပဳိဘူး ထင္ခဲ့တာေလ။
ရင္ဘတ္ေတြ နာေအာင္ အန္ေထြးရင္း
ပိုက္ထားမိသမွ်ေတြ လွ်ံက်ေနေအာင္
ဒီအိမ္ကေလးက ခံေနပါ့မလား။
မဝံ့မရဲေပမယ့္
တြန္႔ဆြဲလည္း မေနခဲ့ပါဘဲ
ဝင္ရပ္ကာ အေမာေျဖမယ္ၾကံ
ေလသင္တုန္းဲ မာန္အဟုန္နဲ႔
က်ီစာသန္ ျပန္အေဝွ႔မွာေတာ့
ဟန္ကေလးနဲ႔ ေတာင္ နႈတ္မဆက္
ရုတ္တရက္ပဲ ခြဲခဲ့ရတာေလ။
ျပန္ဆင္မယ္ ဒီစိတ္ကူးေတြနဲ႔
မာန္ၾကိဳတင္ မိန္႔မူးေပမယ့္
ယိမ္းႏြဲ႔အား မမွ်ေလသမွ်
တိတ္တိတ္သာ အရိပ္ေလးထဲ
ခပ္မဆိတ္ဘဲ ရပ္ေနပါရေစေတာ့။

စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္