ေမေလးရဲ႕အိမ္ေလးဆီ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားျပီး ေရာက္လာတယ္ဆုိရင္ပဲ ေက်းဇူးတင္ဝမ္းသာပါတယ္။ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစရွင့္

Tuesday, October 11, 2011

ေမေလးရဲ႕ အလြဲမ်ား ၃


--- ေက်ာင္းက သင္ျပီးတဲ့ စာကို ေဖေဖက အိမ္မွာ ျပန္သင္ေပးပါတယ္။ အဂၤလိပ္လုိနားမလည္ရင္ ေဖေဖ့ကိုခ်ည္း ေမးရတာေလ။ ေမေမက မူလတန္းေအာင္ထိပဲ ေနခဲ့ရလို႔ အဂၤလိပ္စာ မသင္ခဲ့ရဘူးတဲ့။ အေမရယ္ အေဖရယ္ ကိုယ္စာက်က္ေနရင္ ေဘးနားမွာထုိင္လုိ႔။ အဲ့မွာ I - အိုင္ / you - ယူ လို႔ အသံထြက္ရာမွာ ေဖေဖက အသံထြက္အမွန္ ျပန္သင္ေပးတယ္။ ဝိုင္အိုယူ-ယူ= သင္သည္။ ကိုယ္က ဝိုင္အိုယူ = သင္သည္ လို႔ဆိုတယ္။ ဝိုင္အိုယူ- ယူ လို႔ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ ေဖေဖ့ကို ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ယူ လုိဳ႔ တခါ ဆိုုျပီးျပီးလို႔။ း) ေမေမကလည္း ေဘးကေန ေထာက္ခံတယ္။ ကေလးက ဆိုျပီးတာ ဟုတ္တာပဲတဲ့။ း)

--- ေမေမတုိ႔နဲ႔ စိတ္ေကာက္ျပီး အိမ္ကေန ထြက္ေျပးပါတယ္။(စိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္ကို လုိက္ရွာမလားလို႔ေပါ့ေလ။ ) ဆယ္နွစ္သမီးက ေဝးေဝးလည္း မသြားတတ္ေတာ့ ရပ္ကြက္တခုေက်ာ္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတန္ေဆာင္းမွာ သြားေနေနတာေလ။ ဗိုက္ဆာရင္ ေရအိုးစင္က ေရေသာက္လုိက္။ တန္ေဆာင္းက ခံုတန္းေလးေပၚ ထိုင္ အိပ္လိုက္ လုပ္ေနတာ.. ကိုရင္တပါးက ျမင္ျပီး ဒကာမေလး ဘာလုပ္ေနတာလဲတဲ့ ကိုယ္က လက္အုပ္ကေလးခ်ီျပီး ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ကစားေနတာပါ ဘုရားလုိ႔။ ဘာမွေတာ့ မေျပာေတာ့ဘဲ ထြက္သြားေရာ။ ညေန ငါးနာရီေလာက္ ေဒၚၾကီးတုိ႔အိမ္ကို လွည့္ျပန္တာေပါ့။ ေဒၚၾကီးက သူ႔ဆီမလာလုိ႔ ေမးတာကို ေျဖရင္း ထမင္းစားျပီး ေမေမတုိ႔ဆီ ျပန္လာပါတယ္။ ေမေမတုိ႔က သိေတာင္မသိပါဘူးတဲ့။ ဒီတုိင္း သြားကစားေနတယ္ထင္တာတဲ့။ ေျဖလိုက္ပံုက …. း( (အဲလိုပီျပင္တာ ကိုယ္က။ စိတ္ေကာက္တာ ဘူမွလည္း သိဝူး) း(

--- ေမေမက ေဒၚၾကီးတို႔နဲ႔ ခရီးထြက္သြားတုန္း ေဖေဖရယ္ ကိုယ္တုိ႔ေမာင္နွမေတြရယ္ခ်ည္းက်န္တာမွာ တစ္ရက္ ညပိုင္းမွာ ရပ္ကြက္ထိပ္အိမ္က မီးေလာင္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ရပ္ကြက္ကေလးကလည္း အဲဒီထိပ္ဘက္ကပဲ အဝင္အထြက္ လုပ္လို႔ရတာကလား။ ထိပ္အိမ္မွာျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ တရပ္ကြက္လံုးေျပးလႊား ညံစီေနတာေပါ့။ ေဖေဖက အိမ္ျပင္ထြက္ၾကည့္ျပီး ျပန္ဝင္လာျပီးေတာ့ သားသမီးေတြကို အိမ္ထဲခန္းမွာ စုထိုင္ခုိင္းတယ္။ ေရႊေသြးဂ်ာနယ္အထူးထုတ္(အထူၾကီး)ကို ကိုယ့္ကိုဖတ္ေစျပီး ေမာင္နွမေတြကို ဖတ္ျပခိုင္းတယ္။ ေျပာျပခိုင္းတယ္။ ေဖေဖက မီးသြားကူျငိွမ္းမလုိ႔တဲ့။ ဘယ္မွ မထြက္နဲ႔ေနာ္တဲ့။ မွာျပီး သြားတာ။။ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ျပန္လာတယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ ရပ္ကြက္လူၾကီးေရာက္လာျပီး ေဖေဖ့ကိုေျပာတယ္။ မင္းနွယ္ ကေလးေတြကို အိမ္ထဲထားျပီး သြားတာလည္း သြားေပါ့။ တံခါးကို ပိတ္သြား။ ဂလန္႔ထိုးသြားစရာလား။ ကေလးေတြကို ထြက္ခ်င္လုိ႔မွျဖင့္ ထြက္မရ၊ ျပဳမရ ျဖစ္ေနမွာေပါ့ ဆိုေတာ့ ေဖေဖက သူတုိ႔ ေျပးလႊားျပီးရႈပ္ေနမွာစိုးလုိ႔ပါတဲ့။ ကဲ အဲလို ကိုယ့္ေဖေဖက ကိုယ့္လိုပဲ လြဲတာ။ မီးကလည္း အဲဒီအိမ္ တစိိတ္ေလာက္ပဲေလာင္ျပီး ဘယ္မွ ထပ္မကူးဘဲ ျငိမ္းသြားလို႔ ေတာ္တာေပါ့။ ကိုယ္တုိ႔ အိမ္ေတြက (အရင္က အစိုးရတန္းလ်ား) ေတြမုိ႔ တအိမ္န႔ဲ တအိမ္ဝါးထရံေလးသာ ျခားတဲ့ အခန္းဖြဲ႔သေဘာမ်ိဳးေလ။ ေလာင္မယ္ဆို အတြဲလုိက္ပဲ း)

--- သံလြင္ဥယ်ာဥ္ကို မိသားစုလိုက္ သြားလည္ၾကတာမွာ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေမာင္နွမေတြ ေလွ်ာက္ေျပးေဆာ့ေပါ့။ ေမာလာရင္ ေမေမတို႔နားလာ၊ အေမာေျဖ၊ စားေသာက္ ျပီးမွ ျပန္ေဆာ့။ ေဖေဖက ဝကၤပါ ပတ္ခုိင္းပါတယ္။ သံလြင္ဥယ်ာဥ္မွာ ဝကၤပါ ဝင္ေဆာ့ဖုိ႔ ဆိုတာ ရွိတယ္ေလ။ ညီမေလးရယ္ ကိုယ္ရယ္ ေမာင္ေလးရယ္ ေဖေဖရယ္ေပါ့။ ဟဟားး။ ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္ ကိုယ္က လမ္းမေတြ႔ရင္ အေပၚက ခုန္ေက်ာ္ျပီး သြားေတာ့ အလယ္ပန္းတုိင္ကို အရင္ေရာက္တယ္။ ျပန္ထြက္ရင္လည္း ထြက္ေပါက္ကို အရင္ေရာက္တယ္။ ေဖေဖက ဒီေကာင္မေလး ေတာ္လိုက္တာဆိုပဲ ဟဲဟဲ။ ဒီနည္းကုိ သိရင္ မခက္ဘူးမို႔လား။ း)

--- သခ်ာၤကို အခက္ဆံုးအပုဒ္ကေန စတြက္တတ္ပါတယ္။ အလြယ္ဆံုးဆီ ေရာက္လာရင္ေတာ့ ဦးေနွာက္က ခုနအခက္ေတြကို တြက္ျပီး အားကုန္သံုးျပီးထားလို႔ ဘက္ထရီကုန္သြားသလုိမ်ိဳး အဲဒီလြယ္လြယ္ေလးဆုိတာေတြကို တြက္လို႔ မတတ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါ အျမဲတမ္းျဖစ္စဥ္ပါ။ ခုက်ေတာ့ အဲဒိီလြယ္လြယ္ေတြလည္း မရ။ ခက္ခက္ေတြကိုုလည္း လက္ေရွာင္ေန၇ပါတယ္။ ဒါက ဘာလြဲေနလုိ႔လဲ မသိဘူး။ ဦးေႏွာက္စစ္ေဆးေရးဆီ သြားရေတာ့မယ္ း)

--- ဟင္းခ်က္ေနတဲ့ ဘြားဘြားေဘးနားထုိင္ျပီး ဟင္းခ်က္နည္း သင္ခုိင္းပါတယ္။ ေမေမက မသင္ေပးပါဘူး။ ကိုယ္ကလည္း စိိတ္က ဟိုေရာက္ဒီေပါက္ဆိုေတာ့ အျငိမ္လုုပ္ရမယ့္ ဟင္းခ်က္တာမ်ိဳးကို အျပီးမလုပ္မွာ ေမေမ စိုးရိမ္ပံုရပါတယ္။ ဘြားဘြားေျပာပံုက ေျမးက ဘာဟင္းခ်က္တတ္ခ်င္တာလဲတဲ့။ ဟင္းခ်ိဳလို႔။ ဘာလုိ႔တုန္းဆိုေတာ့ သမီးက ဟင္းခ်ိဳပဲ စား၇ေတာ့ ဟင္းခ်ိဳပဲ ခ်က္တတ္ေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့လုိ႔။ (က်န္းမာေရးအရ ငရုတ္သီးမစားရသျဖင့္ ဟင္းခ်ိဳနဲ႔ အေၾကာ္အေလွာ္တမ်ိဳးမ်ိဳးသာ စားရပါသည္) အဲဒါနဲ႔ ဘြားဘြားက ကဲ ဒီေလာက္ျဖစ္လွတာ သင္ေပးမယ္တဲ့။ တကယ္က ဟင္းခ်ိဳဆိုတာ ခ်က္ရ အလြယ္ဆံုးမဟုတ္လား။ သမီး မီးဖုိကို ခုနစ္ပတ္ ပတ္ျပီးရင္ ခ်က္တတ္ျပီတဲ့။ ကိုယ္လည္း ပတ္တာေပါ့ ။ (တကယ္ပါပဲ ဘြားဘြားရဲ႕ ေျမစိုက္မီးဖိုေလးကို ခုနစ္ပတ္ ပတ္ပါတယ္) ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ခ်က္တတ္ျပီ ထင္လိုက္ပါတယ္ းPPPP ။ ဆား၊ အခ်ဳိမႈန္႔၊ ၾကက္သြန္နီျဖဴ၊ ဘာမွထည့္စရာမလုိဘူးေနာ္ ကိုယ္ဟင္းခ်က္တာ း) :P

--- အလယ္တန္းအေရာက္မွာ ထမီ၊ ရင္ဖံုးဝတ္ရေတာ့ ထမီကို (အဘြားသင္ေပးထားလုိ႔) ေကာင္းေကာင္းဝတ္တတ္ပါရဲ႕နဲ႔ မဝတ္ပါဘူး။ အဘြားေရွ႕မွာ ထမီလိုဝတ္ျပီး ေက်ာင္းေရာက္ရင္ စာကူးေနလုိ႔ ခုံမွာ ထုိင္ေနခ်ိန္က် ပုုုဆိုးလို ခါးပံုစ ထုတ္ျပီး ဝတ္ျပီးသား ျဖစ္ေနျပီ။ ဆရာမ စာေမးလုိ႔ လဲ့လ့ဲဝါ တခါ ေခၚထတိုင္း အဲဒီပုဆိုးကို ျပန္ျပင္ဝတ္ရပါတယ္။ တခါမွာေတာ့ သမီး နင္ဒီလိုဝတ္တာ ဘာလုိ႔လဲ မခိုင္လုိ႔လားလုိ႔ ေမးပါတယ္။ ေခ်ာလဲေရာထိုင္ စကားလုိပဲ ေခါင္းျငိမ့္လိုက္တယ္။ အဲဒါဆို သူမ်ားစရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ေမးေရာ။ ဘာျဖစ္ရမလဲ ဆရာမရယ္။ သမီးအထဲမွာ ဒူးေလာက္ေဘာင္းဘီတုိ ဝတ္ထားတာပဲလို႔ ရင္ေကာ့ျပီး ေျဖလိုက္တယ္ :P

--- ရပ္ကြက္ထဲ ကိုယ္တုိ႔ ကေလးေတြတသိုက္ ေန႔ခင္းက် ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ ကစားၾကျပီး ညဘက္က် အျငိမ္မေနပါဘူး။ ကတမ္းပြဲတမ္း ကစားပါတယ္။ (အျငိမ့္ကသလုိမ်ိဳးပါ။ ကိုယ္က အဲလိုပဲ ကစားနည္းေခၚတတ္ပါတယ္။) ငယ္ငယ္တည္းကေန အသက္ ၁၂- ၁၃ ေလာက္ထိ ကျပီေဟ့ဆို မင္းသမီးလုပ္ရမွ ေက်နပ္တတ္တဲ့ ကိုယ္က ေခတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာင္းလာ ေျပာင္းလာ “မႈန္ေရႊရည္” သီခ်င္း တပုဒ္ကိုပဲ ေကာင္းေကာင္းဆိုတတ္ ကတတ္ပါတယ္။ တျခားသီခ်င္းဆိုခိုင္းကခိုင္းလည္း မရဘူးပဲ။ သံစံုတီးဝိုင္းနဲ႔ေပါ့။ အိုးေဟာင္း ခြက္ေဟာင္းေတြ မေနရပါဘူး။ ည ကေတာ့မယ္ဆို အဲဒါေတြ အိမ္က ကိုယ္စီသယ္လာၾကျပီး ဇာတ္စင္ေရွ႕ စီဝိုင္းျပီး ခ်၊ တုတ္ေခ်ာင္းေတြလည္း အဆင္သင့္တင္ထား၊ မင္းသမီးက အေမထမီကို ရွည္ရွည္ေလး ထပ္ျဖစ္ေအာင္ ေစာင္တထည္ ပတ္ထည့္(ေျခေထာက္ဖ်ားနားမွာ ရွည္သြားတယ္ေလ) မ်က္နွာသုတ္ပဝါအၾကီးကို ပခံုးေပၚတင္၊ မရွိတရွိဆံပင္ကို ဆံထံုးပံုစံ(ထိပ္မွာစုခ်ည္ျပီး ပန္းပန္ထားတာ)လုပ္လို႔ “မႈန္ေရႊရည္…ၾကိဳင္ကာသာ သင္းၾကည္…” အရင္အသံထြက္ျပီး ထြက္လာပါျပီ။ (ဘာလြဲေနသလဲသိလား။ မင္းသမီး မ်က္နွာေခ်၊ ေပါင္ဒါ၊ မိတ္ကပ္၊ သနပ္ခါး မလိမ္းထားပါဘူး။ တီးလံုးမစခင္ သီခ်င္းဆိုပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ေတြ မေရာက္ေသးဘူးေလ။ အဲဒါမ်ိဳး က ခ်င္တာ။ က ခ်င္တာ။ :PPP )

--- နင့္ဒီတစ္ပုဒ္ပဲတတ္လားဆိုရင္ ေလဘာတီမျမရင္သီခ်င္း (အျငိမ့္မင္းသမီးနဲ႔ စာေရးဆရာ) သီခ်င္းကို ဟန္ပါပါ ဆိုပါတယ္။ တီးလံုးေျပာင္းဖို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ လူျပက္ေတြ ျပက္လံုးထုတ္ခ်ိန္မရွိ။ ကိုယ္ခ်ည္း က ခ်င္ေနတာေလ။ (ဘယ္သူငွါးမလဲ ဒီမင္းသမီးကို။။။ေနာ္ ဒီေခတ္အတုိင္းဆို မင္းသမီးကခန္းဆို ရစ္လိုက္ၾကမွာပဲ။) း) း) း))))))

အလြဲမ်ားကို ဆက္တုိက္ေရးမလို႔ အၾကံ လြဲသြားတာမို႔။ ဒီမွ်နဲ႔ပဲ။ ေနာက္ထပ္ အလြဲမ်ားကေတာ့ ရီစရာမပါေတာ့ဘူးေလ။ ဘဝအလြဲမ်ားဆီ ခပ္ပါးပါး ေလွ်ာက္ရျပီမို႔။ ဖတ္ရေလးသြားမွာစိုးလို႔ >_< ဟဲဟဲ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ










စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

Saturday, October 8, 2011

ေၾကကြဲေတး

အသက္ေတြ ၾကီးလာမွ

အခ်ိန္ေတြက တန္ဖိုးပိုၾကီးလာ

က်ကြဲသြားတဲ့ အိပ္မက္ေတြအတြက္

ဘယ္သူမွ ေလ်ာ္ေၾကးေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။

ပံုမွန္အသက္ရႈေနရံုနဲ႔

ဘဝကို ထုဆစ္လို႔ရမယ္ ထင္သလား...

ေရႊျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပဖို႔

ဘယ္ေတာ့မွ ၾကိဳးစားမွာ မဟုတ္ဘူး။

လြဲေခ်ာ္မႈေတြနဲ႔ ေနသားက်ဖို႔

ေျပာင္းလဲျခင္းကို လက္ခံရလိမ့္မယ္။

ေမွ်ာ္လင့္လုိ႔ မသင့္တဲ့အရာကို

ေမွ်ာ္လင့္ေနတာေလာက္

နာက်င္စရာ ေကာင္းတာ ရွိပါဦးမလား။

ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြ မ်ားေနေပမယ့္

လမင္းက

ကမာၻတျခမ္းမွာပဲ အျမဲသာေနေတာ့

ဘုရားရွိခိုးတုိင္း

ဆုမေတာင္းျဖစ္တာ ၾကာ.. ျပီ..။






















စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

Thursday, October 6, 2011

ေမေလးရဲ႕ အလြဲမ်ား ၂

--- ေမေမနဲ႔တူတူ ေစ်းေရာင္းရပါတယ္။ မနက္အေစာၾကီးထျပီး ေစ်းၾကီးကို သြားျပီးဝယ္၊ ကိုယ္တုိ႔ ေစ်းကေလးမွာ ခြဲစည္းျပဳျပီး ျပန္ေရာင္းတာေပါ့။ ေမေမစည္းေနွာင္ေပးလုိက္တဲ့ ကနစိုသီးေတြ၊ မရမ္းသီးေတြကို ျခင္းေတာင္းထဲ ထည့္ ရြက္ျပီး ေစ်းရံုတေလွ်ာက္နဲ႔ ရပ္ကြက္ေလးတေလွ်ာက္ လွည့္ေအာ္ေရာင္းတာ…. လွမ္းေခၚဝယ္သူေတြက ဟဲ့ နင့္အသီးတြဲေတြက နည္းနည္းေလးပဲ ပါေတာ့တယ္။ ေလွ်ာ့ဦးဆိုေတာ့ ကိုယ္ျပန္ေျပာလုိက္ပံုက သင္းတယ္။ မယူခ်င္ မယူနဲ႔။ မေလွ်ာ့ဘူးလို႔ း) (အသီးတြဲက နည္းနည္းေလးပဲက်န္မွာေပါ့။ နွစ္လွမ္းသံုးလွမ္းေလာက္ လွမ္းျပီး ယူၾကဦးမလား တခြန္းေအာ္ျပီးရင္ ေအာ္တုိျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္လက္က ကနစိုသီး တစ္လံုး ျဖဳတ္ျပီးသားပဲ ဟဲဟဲ။)

--- ငါး၊ပုဇြန္အျပြန္းေတြ(သူမ်ားမယူတဲ့ ငါးအေသးအနႈတ္ငါးစံုေတြ) ပုတ္ျပတ္နႈန္းကို ေခါက္ျပန္ေပးပံုစံနဲ႔ ယူေရာင္းပါတယ္။ ငါးေရာင္းတဲ့သူက ေသသြားတဲ့ ငါးေတြ၊ပုဇြန္ေတြကို ေရြးဖယ္ပံုေနရင္း သနားေနျပန္ေရာ။ ေမေမကေတာ့ ေျပာသား။ သနားေနရင္ နင္တုိ႔ ေက်ာင္းဘယ္လုိေနမလဲ၊ စားမလဲတဲ့။ မေသေသးတဲ့ ငါးေတြပုဇြန္ေတြေတာ့ မေသသင့္ဘူးေပါ့လို႔။။ ေမေမက ေခါင္းေခါက္ပါတယ္။ ဘာရမလဲ။ ေစ်းေနာက္ေဖး ေရနႈတ္ေျမာင္းထဲကို မေသေသးဘဲ ပါလာတဲ့ ငါး၊ပုဇြန္ ပိစိေကြးအရွင္ေတြကို ျပန္လႊတ္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ျပီး ကိုယ့္ထက္ ႏြမ္းပါးပံုရတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ ေမာင္ေလးအရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေန႔တုိင္း ငါး၊ပုဇြန္ လက္တဆုပ္စာ(ေမေမမသိေအာင္) ေပးေပးေနျပန္ပါတယ္။ (ဘယ္သူမွ ခုထိမသိၾကဘူးး) ငါးေရာင္းသူက မသနားတတ္ဘူးဆိုတာ ဘယ္မွာဟုတ္လုိ႔လဲ ေနာ္ း)

--- ေမေမက ေမာင္ေလးကို ေပါင္မွာတင္ထုိင္ျပီး ကိုယ္နဲ႔ညီမေလးကိုက်ေတာ့ တစ္ခံုေပါ့။ ေဖေဖ့ဆိုက္ကားေပၚမွာ ထုိင္ၾကျပီး ဘြားေလးဆီ မိသားစုလိုက္ သြားလည္ၾကပါတယ္။ ညီအစ္မနွစ္ေယာက္သား စကားတြတ္ထိုး။ ဟိုဘက္ေငး၊ ဒီဘက္ေငး မျပီးနိုင္ၾကဘဲနဲ႔ ကိုယ့္လက္မေခ်ာင္းက ယားလာပါတယ္။ ကုတ္လို႔လည္း မရ။ ညီမေလးလုပ္ေပးတာလည္း မေျပ၊ အယားေျပေစမယ့္ နည္းကို ေတြ႔ျပီ။ ေဖေဖ့ဆိုက္ကားကယ္ရီယာဘီး(ေဖေဖနင္းေနဆဲဘီး)ထဲကို လက္ေခ်ာင္းကို ထိုးထည့္လုိက္ပါတယ္။ ကဲ အဆင္ကိုေျပလို႔ း)။။ တျဖည္းျဖည္း နာလာမွ မ်က္ရည္ေတြ ပုလဲခ၊ အသံျပဲနဲ႔ ေအာ္၊ ေဖေဖက ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ လက္ စက္ဘီးထဲမွာလို႔ ေျဖတာ။ (ကိုယ့္အေဖမို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ သူလည္း လြဲတာပဲ) နင္းေနတာ မရပ္လိုက္ဘဲနဲ႔ လက္ကို ဆြဲထုတ္လုိက္ေလတဲ့။ ထည့္တုန္းက ထည့္ျပီး ထုတ္ဖို႔က် မရဲဘူး။ ဘာကိုမွန္းမသိေၾကာက္ေနတာ ဟဟားး။ ေဖေဖ ဆိုက္ကားရပ္ျပီး လက္မကို ဆြဲထုတ္ေတာ့ လက္မအဆစ္ရိုးကေလးကိုပါ ျမင္ေနရျပီ ပြန္းေနတာေလ။ ဘြားေလးဆီ မသြားေတာ့ဘဲ ေဆးခန္းေျပးရတာေပါ့။ ၇ ခ်က္ ခ်ဳပ္ရတယ္။ လက္မအဆစ္ရိုးေလးက ခပ္လြဲလြဲေလး ေစာင္းေနတယ္ ဟဲဟဲ း)

--- ဒီထက္အရင္ အလြဲက ေမာင္ေလး မေမြးခင္ေပါ့။ ေမေမရယ္ ညိီမေလးရယ္ ကိုယ္ရယ္ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကတယ္ ညပြဲ။ ေဖေဖမပါဘူး။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ စိတ္ေတြ ေကြးၾကလို႔ ဆိုပဲ။ ေမာင္ေလးကိုယ္ဝန္ကို လြယ္ထားရတဲ့ ေမေမနဲ႔ ညီအစ္မနွစ္ေယာက္သား ရုပ္ရွင္ထိုင္ၾကည့္ေနတာ… ဘာေတြျပမွန္းမသိဘူး။ အိပ္ငိုက္လာတယ္။ ေမေမ့ကိုေျပာတယ္ အိမ္ျပန္မယ္ အိပ္ငိုက္ေနျပီဆုိေတာ့၊ ရုပ္ရွင္ရံုထဲ ခံုတန္းေတြက လူနည္းလို႔ေရာ အလယ္ပိုင္းခပ္က်က် ဆုိတာေၾကာင့္ေရာ လြတ္ေနေတာ့ ခုံတန္းေပၚမွာပဲ အိပ္လုိက္ဖို႔ေျပာပါတယ္။ ေရႊထီးလည္း မေဆာင္းရပါဘဲ ဆန္မရွိ အစားၾကီးတဲ့ ေမေလးက အေျခၾကီးျပီး မအိပ္တတ္ပါဘူး။ ဒီတိုင္း ထိုင္ငိုက္တာမွာ ငိုက္ရင္း ငိုက္ရင္း မ်က္စိထဲ သံမံတလင္းအခင္းကို အိမ္က အိပ္ရာခင္းမွတ္သြားပါတယ္။ ခုံေပၚကေန ဒုိင္ဗင္ခုန္ဆင္းလုိက္တာမွာ အိမ္ၾကမ္းခင္းမဟုတ္တဲ့ သံမံတလင္းနဲ႔ ကိုယ့္နဖူးက သြားမိတ္ဆက္၊ ေသြးေတြ ထြက္လာပါေရာ။။။ ဟဟားး ေမေမက ကမန္းကတန္း သူယူလာတဲ့ ပဝါနဲ႔ သုတ္ေပးတာ မရပ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ သားအမိသံုးေယာက္ ရုပ္ရွင္ရံုထဲက ထြက္ၾကရတာေပါ့။ ေမေမက ဗိုက္နဲ႔မုိ႔ ကိုယ္ရယ္၊ ညီမေလးရယ္ကို လက္တဖက္စီ ဆြဲျပီး လမ္းေလွ်ာက္ျပန္တာမွာ… နာျပီး ေသြးထြက္ေနတဲ့ ကိုယ္က မငိုရပါဘဲ ညီမေလးက အစားငိုေပးပါတယ္။ သူ႔ကို မခ်ီလို႔တဲ့ ။ ကိုယ္က ကိုယ့္အနာကို ပဝါနဲ႔ပိတ္ရင္း ေမေမ့ကို ထမီစဆြဲျပီး ေလွ်ာက္၊ ညီမေလးကိုေတာ့ ေမေမက ခ်ီလုိက္ရတာေပါ့။ ေနာ္။ ေသြးထြက္ေနတဲ့ အနာေတာင္ ဘယ္မွာ နာရမလဲ မသိေအာင္ လြဲတာ။။။ (ငိုမွ မငိုျဖစ္ဘဲ…..)

--- ေမေမနဲ႔ေဖေဖက စကားေျပာရင္ စကားပံုေတြ ပါတတ္တယ္။ ကိုယ္ေတြကို ေျပာမရရင္ေလ။ နင္တုိ႔ကို ေျပာရတာ ကၽြဲပါးေစာင္းတီး ေနသလုိပဲတဲ့။ ကၽြဲအပါးမွာ ဘာလုိ႔ ေစာင္းသြားတီးတာပါလိမ့္လို႔ပဲ ေတြးမိပါတယ္။ ေဖေဖေျပာတာကို မနာဘူး လံုးဝ။ အလုပ္လုပ္ရင္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ၾက။ ဘဲေခ်းပန္းသလုိ မလုပ္ၾကနဲ႔တဲ့။ ေဖေဖ ဘဲေတြ ေခ်းပါတာကုိေတာင္ ေသခ်ာၾကည့္ထားတာပဲလို႔ ထင္ပါတယ္။ မနာဘူး။ ေမေမက ခုိင္းလိုက္လုိ႔ ၾကာေနရင္ ျပန္လာေတာ့ ၾကားရမွာက နတ္ကရာ က်ီးေမာ့ ေနတယ္ဆိုတာပဲ။ အမွန္တကယ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဟိုေငး ဒီေငး ေတြ႔ကရာ စာေတြ လုိက္ဖတ္ေနတတ္တာမုိ႔ တခုခုခုိင္းရင္ အခ်ိန္က ၾကာတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တလြဲေတြးတတ္တဲ့ ေမေလးေလ။ ေမေမ့ကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ က်ီးက ဘယ္လုိ ေမာ့မလဲ ေမေမရယ္လို႔။ သမီးကပဲ ေမာ့ေငးေနတာလို႔ း)

--- ဆံပင္တုိတိုနဲ႔ ရွပ္ေတြ အဝတ္မ်ားတာမို႔ မ်က္နွာဆင္တဲ့ ေမာင္ဝမ္းကြဲနဲ႔ အမႊာလား ေမးခံရပါတယ္။ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား သစ္ပင္တက္၊ စြန္လႊတ္၊ ဂ်င္ေပါက္ကစားတာကိုလည္း ရတာမို႔ ခု အေဝးကိုေရာက္ေနတဲ့ ဦးငယ္တစ္ေယာက္က ေမေမ့ကို ေမးတာက ဘယ္လုိလဲဆိုေတာ့ အစ္မသားၾကီးေရာ အိမ္ေထာင္က်ပလားတဲ့ ကဲ (သူနဲ႔က ငယ္ငယ္တည္းက ေဝးေနတာဆုိေတာ့ေလ)

--- ကိုယ္ရွစ္နွစ္ကိုးနွစ္ေလာက္မွာ အဘုိးက ဒီဘက္ကို ခရီးထြက္လာမွာမုိ႔ ေျမးေတြ ဓါတ္ပံုရိုက္ခိုင္းပါတယ္။ ကိုယ္တုိ႔ ေမာင္နွမသံုးေယာက္ရယ္ ညီမေလးဝမး္ကြဲ၊ ေမာင္ဝမ္းကြဲ သံုးေယာက္ရယ္ ဓါတ္ပံုတုိက္ကို သြားရိုက္ရေရာ။ ကိုယ္ေတြကို တန္းစီရပ္ခုိင္းျပီး တည့္တည့္ၾကည့္ေနခိုင္းပါတယ္။ ကိုယ္က ေခါင္းတျခမ္းေစာင္းေနလုိက္တယ္။ ဓါတ္ပံုဆရာက တည့္ခိုင္းတယ္။ ကို္ယ္က မျပင္ဘူး။ ဒီတုိင္းေနေနတာပဲ။ ေဘးမွာညီမေလးက ျပီးျဖီးျဖီးေတာင္ ျဖစ္ေနျပီ။ ကိုယ္က မ်က္နွာရႈသိုးသုိးျဖစ္တုန္း၊ ဓါတ္ပံုဆရာကလည္း မေျပာေတာ့ဘဲ ဒီတုိင္းရိုက္လိုက္ပါတယ္။ အမွန္က ကိုယ္က ကင္မရာကို ၾကည့္ေနတာ။ ဘယ္ထဲက ဘာထြက္လာတာလဲလို႔ေလ။ သူက ေဝးေနေတာ့ ေသခ်ာမျမင္ရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းေစာင္းျပီး အားထည့္ၾကည့္ေနတာ… ဟဲဟဲ ဒီအတိုင္းပဲ ကင္မရာမဲမဲကိုပဲ ျမင္ရပါတယ္။ း)

--- ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္သြားရင္ ေမေမက အတုိပဲၾကိဳက္တာမို႔ ဒိုင္ယာနာေကပဲ ညွပ္ေပးပါတယ္။ အဲတုန္းက ဒုိင္ယာနာဆိုတာ ဘာမွန္းမသိဘူး။ လုပ္ေပးတဲ့အတိုင္းေနလုိက္တာပဲ။ တခါ ဆံပင္ကို မညွပ္ျဖစ္ဘဲ ရွည္သြားေရာ။ ေမေမ့ကို ဘိုးဘုိးကလညး္ ဆူတယ္ေလ။ သမီးမိန္းကေလးေတြကို ဆံပင္တုိပံုစံထားထားလို႔ဆိုျပီး။ ဒါနဲ႔ ဆံပင္ဆိုင္ သြားျပီး အေရွ႕ေလးကို ပန္းေက ဆိုလား ေကာက္ေပးပါတယ္။ မွန္ထဲၾကည့္ၾကည့္ျပီး ငိုတာ။ ေခါင္းေပၚ အမႈိက္လာတင္ထားတယ္ ျဖဳတ္ေပးဆိုျပီးေတာ့္ေလ။ ဒီေတာ့ကာ နားညီးလြယ္။ စိတ္မရွည္လြယ္တဲ့ ေမေမက မခံနုိင္တဲ့အဆံုး ေခၚျပီး ဒီျပႆနာကို ရွင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္သြားတာပဲ။ ေပါ့သြားလုိ႔ေလ။ ကတံုး တံုးေပးလိုက္တာပါ း)

--- ဒုတိယတန္းအေရာက္မွာ ေမေမက ေက်ာင္းကို သြားအပ္ထားျပီး တန္းခြဲကို မမွတ္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မွာ ကိုယ္နဲ႔ညိမေလး ဒိတုိင္း ေက်ာင္းသြား၊ ညီမေလးကိုေတာ့ ကိုယ္က အခန္းထိ သြားထားျပိး ကိုယ့္အခန္းကိုေတာ့ မသိဘူးေလ။ ဟဟား လြယ္အိတ္တစ္လံုးနဲ႔ တန္းခြဲ သံုးခုက အတန္းပိုင္ဆရာမေတြဆီ ေျပးေျပးေမးတာ။ ေက်ာင္းလာအပ္တုန္းက တန္းခြဲစာရင္း မခ်ရေသးလုိ႔ မေရးရေသးရင္းနဲ႔ ကိုယ့္နာမည္က ဘယ္တန္းခြဲမွာမွ မပါတာတဲ့။ ေနာက္ဆံုး တန္းခြဲဘီက ဆရာမကပဲ သမီး ဒီမွာပဲ တက္ေတာ့လုိ႔ ေျပာျပီး စာရင္းယူလုိက္ပါတယ္။ ေကာင္းေလစြ။ ေအ အခန္းစာရငး္မွာ ကိုယ္က ထိပ္ဆံုးျဖစ္ပါလ်က္ နာမည္မပါသြားေတာ့ဘူး။ ဘီမွာပဲ အေျခတည္လုိက္ရတယ္ေလ း)

အလြဲမ်ား ၃ ဆက္ရန္…. းP











စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္



Wednesday, October 5, 2011

ေမေလးရဲ႕ အလြဲမ်ား ၁

--- ေလာကၾကီးထဲ စေရာက္မယ္ဆိုတည္းက အလြဲနဲ႔ပဲ စတင္ရတာပါပဲ။ ေမေမက စေနေန႔တည္းက ဗိုက္နာပါတယ္။ သားဦးမို႔ စေနမွာ ေမြးမွာလည္း ေၾကာက္ၾကတာေပါ့။ ေမြးမလား၊ ေမြးမလားနဲ႔ သံုးရက္လြန္ေျမာက္ ဗုဒၵဟူးမနက္ေရာက္ခါမွ ေနတက္စ မွာ ေမြးပါတယ္။ (အဲဒါေၾကာင့္ ေခါငး္မာတယ္ဆိုပဲ းP)

--- ဘယ္လမွာ ေမြးတယ္ ထင္ပါသလဲ။ ျမန္မာစကားမွာ ရွိတယ္မုိ႔လား ။ “ေယာကၤ်ားဝါဆို၊ မိန္းမျပာသို” ဆိုတာ။ ကိုယ္က ဝါဆိုလဆန္းမွာ ေမြးပါတယ္။ ကဲ။။။။ း)

--- ေမ့ကေလး ေမ့ကေလးဆိုျပီး (ေနာင္ ေမေလးလို႔ ျဖစ္လာမယ့္နာမည္) နာမည္ မေပးျဖစ္ေတာ့ ေမြးစာရင္းလုပ္ေတာ့ ေမေမက မေရြးတတ္၊ မမွည့္တတ္၊ အေဖကလည္း အေမသေဘာက်ဆိုေတာ့ကာ ေမေမ့နာမည္ လဲ့လဲ့ဝင္း ဆိုတာမွာ ဝင္းကို ငသတ္၊ ဝစၥေပါက္ျဖဳတ္ ေမာက္ခ် ေရးထည့္ျပီး ဝါ လုပ္။ ကိုယ့္နာမည္ လဲ့လဲ့ဝါ ဆိုတာ ျဖစ္လာပါတယ္။ (ဘယ္မွာမွ ရွာစရာ မလုိဘူး။ ကိုယ့္နာမည္အတြက္) း)

--- သားေယာကၤ်ားေလးလုိခ်င္တဲ့ ေမေမက ကိုယ့္ကို ေယာကၤ်ားေလးလုိ ဆင္ေပးေတာ့ ဝတ္ရတာေတြက ရွပ္၊ ေဘာင္းဘီေတြခ်ည္းပဲ။ ဆံပင္တုိတုိနဲ႔။ နားေပါက္ကို(အဘိုးတုိ႔က ေဖာက္ခိုင္းလြန္းလို႔)ေဖာက္ေပးထားျပီး ဘာမွ မေပးဝတ္ထားဘူး။ ေကာင္းေလစြ။ ဒါေတာင္ ေဖာက္လြဲလို႔ ညာဖက္မွာ နွစ္ေပါက္ဆင့္ျဖစ္ေနတယ္။ း)

--- ေက်ာင္းေနအရြယ္ေရာက္ေတာ့ ဂါဝန္ေတြ ဝယ္ေပးရေတာ့ ဘဝင္မက်တဲ့ ေမေမက ရွပ္အကၤ်ီပံုစံ(ရဲေမယူနီေဖာင္းပံုစံပခံုးခံနဲ႔)ကို ခ်ဳပ္ေပးျပီး စကတ္တိုနဲ႔ ေပးဝတ္ပါတယ္။ (ငယ္ငယ္က ကိုးရိုးကားရားကို နုိင္လုိ႔)

--- ညီမေလးနဲ႔ ေမာင္ေလး ကို ထပ္ပိုင္ဆိုင္ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ၆ နွစ္သမီးအရြယ္ရွိျပီမို႔ ကေလးေမြးျခင္းဆိုတာကို နည္းနည္း နားလည္လာပါျပီ။ နားလည္တာက ဒီလို…။ ဗိုက္ပူပူထဲကေန ကေလးေလး ေမြးတယ္ ဆိုတာပဲ။ ဒီေတာ့ ေဖေဖ့ကုိ ေျပာတယ္။ ေမာင္ေလးကို ေဖေဖ ေမြးျပီး ညီမေလးကို ေမေမေမြးတာမို႔လား။ ေဖေဖပဲ ေနာက္ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေမြးေပးပါ။ ေမာင္ေလးပဲ လုိခ်င္တယ္ ေဖေဖလို႔။ (ေဟ တခြန္းတည္း ေျပာျပီး ေဖေဖ ပါးစပ္ ဟေနပါေရာ) ဒါေလးေျပာတာ ပါးစပ္ဟစရာလားလုိ႔ အတင္းထပ္ပူဆာ …. ဟဟားးး။ ကိုယ္က ေနာက္ကေန ပုဆိုးစဆြဲရင္းလိုက္ေနတာကို ေဖေဖ ေခၽြးထြက္ေအာင္ ေျပးရင္း ေမေမကပဲ ေမြးနုိင္တာကိုေျပာျပပါတယ္။ ဒါျဖင့္ ေဖေဖ့ ဗိုက္က ဘာလို႔ပူေနတာလဲ ေမးလုိက္တာေပါ့။ ဘာရမလဲ…. း)

--- ေမေမနဲ႔အတူ ျမိဳ႕သစ္က ဘြားေလးဆီ သြားလည္ျပီး ျပန္လာေတာ့ လိုင္းကားစီး ျပန္လာေတာ့ ကိုယ္က ဟိုဒီေငးျပီး စိတ္ဝင္စားေနတာေပါ့။ ေမာ္လျမိဳင္လိုင္းကားေပၚမွာကလည္း ရြာေတြဘက္က တက္လာျပီမွဆိုရင္ျဖင့္ ကား ဟိုဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္ကို မြန္လုိ ေအာ္ေျပာတတ္ၾကတာဆိုပဲ။ နားထဲ မြန္စကားကို နားရည္မရွိေတာ့ ဘာေတြလွိမ့္ေျပာေနတာလဲ ဆိုျပီး ေခါင္းကို လည္ေနတာပဲ။ ဟိုဘက္နားေထာင္လုိက္ ဒီဘက္ နားစြင့္လုိက္နဲ႔ေလ။ အဲ့မွာ လိုင္းကားမွတ္တုိင္ေတြနားေရာက္ျပီဆိုရင္ စပယ္ယာကို ေအာ္ေျပာ၊ စပယ္ယာက ျပန္ေအာ္ေျပာ ျပီးရင္ မွတ္တိုင္ေရာက္ရင္ ကားရပ္၊ ဆင္းၾကရတာကလား။

-ဘိုးဘြားပါတယ္ ဆုိတဲ့ ေအာ္သံအျပီးမွာ ကားရပ္ေတာ့ အဖိုး အဖြားနွစ္ေယာက္ ဆင္းသြားတယ္။

-ေမာင္ငံပါတယ္ဆိုျပီး လူငယ္အစ္ကုိၾကီးတစ္ေယာက္ဆင္းသြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ - မီးသတ္ပါတယ္တဲ့။ ေအာ္သံအျပီးမွာ ကားရပ္၊ မီးသတ္ဝတ္စံုနဲ႔ ဦးၾကီးတစ္ေယာက္ ဆင္းသြားပါတယ္။ (အဲဒီအရြယ္မွာ သတင္းစာဖတ္၊ သူမ်ားအိမ္က တီဗီေငးျပီး သက္ဆိုင္ရာ ယူနီေဖာင္းေတြကို နည္းနည္း သိေနပါျပီ။)

-ျပီးေတာ့ အလုပ္သမား ပါတယ္ေဟ့ဆိုျပီး ကားတံု႔ရပ္သြားတာနဲ႔ အလုပ္သမားဝတ္စံုျပည့္နဲ႔ ဦးၾကီးတစ္ေယာက္ ဆင္းသြားျပန္ပါတယ္။ ကိုယ္တုိ႔ ရပ္ကြက္ေလးလည္း သိပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္က ေငးလွည့္ၾကည့္ေကာင္းတုန္းေပါ့။ အဲဒီမွာ ---- ေဒၚခင္ၾကည္ပါတယ္ ဆိုျပီး မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္ ေအာ္ပါတယ္။ ျပီး ကားရပ္ေတာ့ အဲဒီမိန္းမၾကီး(ေမေမတုိ႔ေလာက္ရွိ) ဆင္းသြားတယ္။

---- ေမေမ့ကို လွည့္ေမးလိုက္တယ္။ ေမေမ သမီးတို႔ ေနတဲ့လမ္းထဲ ေရာက္ေတာ့မယ္မို႔လားလို႔ေပါ့။ ေမေမက အင္းလုိ႔ ဆိုတာနဲ႔ ဒါျဖင့္ ေမေလးပါတယ္လို႔ ေအာ္လိုက္မယ္ေလေနာ္ လို႔ ေမေမ အလန္႔တၾကားျဖစ္သြားပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ေစ်းကေလး ပါတယ္ဆိုျပီး ကားရပ္ေတာ့ ဆင္းပါတယ္။ ကိုယ့္ကို လက္ဆြဲရင္းေပါ့ေလ။ ကိုယ္တို႔က မဂၤလာေစ်းေရွ႕မွာ ေနတာပါ။ ဘယ့္နွယ္ ေစ်းကေလးလဲ လို႔ ေမေမ့ကိုေမးေတာ့ “သမီးရယ္။ ဟိုးးးးတခါ သြားတာ ေစ်းၾကီး။ ဒါက ေစ်းေသးေသးေလးမို႔ ေစ်းကေလး လုိ႔ ေခၚေနၾကတာေပါ့” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ( ေစ်းေတာင္မွ အၾကီးအေသး၊ အေမနဲ႔ ကေလးေပ့ါလို႔ ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးလုိက္ပါေသးတယ္ း)

---ဘိုးဘြား = ဘိုးဘြားရိပ္သာ / ေမာင္ငံ = ေမာင္ငံရပ္ကြက္ / မီးသတ္ = မီးသတ္ဌာန / အလုပ္သမား = အလုပ္သမားရံုး / ေဒၚခင္ၾကည္ = ေဒၚခင္ၾကည္ အမ်ိဳးသမီးသားဖြားမီးယပ္ေဆးရံု ေတြပါတဲ့။ ေမာ္လျမိဳင္မွာက ကားမွတ္တုိင္က နံပါတ္ေတြရွိေပမယ့္ မွတ္တိုင္ရွိေနရာက အေဆာက္အဦး။ ေနရာ စတာေတြကို စြဲျပီး ကားမွတ္တုိင္အမွတ္သညာ ျပဳၾကပါသတဲ့ ။ ေမေမ ရွင္းျပမွ သိတာေလ :PPPP

ေနာက္မ်ားမွ အလြဲမ်ား ၂ ကို ဆက္ေရးပါဦးမယ္ရွင့္။ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။









စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

Saturday, September 24, 2011

ဧရာဝတီ ျမစ္ဆံုဆည္ ဆက္မျဖစ္တည္ရ။





ဧရာဝတီျမစ္ဆံုဆည္စီမံကိန္းတာဝန္ရွိလူၾကီးမင္းမ်ားထံသို႔။

က်မက တိုင္းတပါးေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူျဖစ္ပါတယ္။ ဘာမွ မတတ္တာမုိ႔ တတ္တာ သိတာေလးနဲ႔ပဲ ပန္ၾကားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္သူ ျဖစ္တဲ့အားေလ်ာ္စြာနဲ႔ ျမစ္ဧရာအေၾကာင္းတေစ့တေစာင္းမက ၾကားေနခဲ့ သိေနခဲ့ရတာကိုပဲ ဆႏၵျပဳပါတယ္။ ဒီလိုေျပာလို႔ ငါတို႔သာ သိတာမို႔ပါ ဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႔ သံုးလူ႔ေလာကမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သာလွ်င္ အတုမရွိ အနႈိင္းမဲ့ အလံုးစံု သိေတာ္မူေသာ အရွင္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အရင္ ေျပာပါရေစ။ ငါသာလွ်င္ အသိဆံုးဆုိရင္ျဖင့္ ဘုရားရွင္နဲ႔ ကိုယ့္ကို နႈိင္းယွဥ္ေနမိတာမ်ိဳး ျဖစ္သြားနိင္တာမို႔ ဒီလုိ နႈိင္းယွဥ္မိရင္ျဖင့္ အပယ္ေရာက္မယ့္အေရးကို တင္ၾကိဳ သတိေပးပါရေစ။ ဘယ္သူမွ အသိဆံုး မရွိပါဘူး။ ကိုယ္ေတြအသိဆံုးဆိုရင္ ဒါ ကိုယ္က်ဳိးတခုတည္း ျဖစ္မွာပါပဲ။

ဧရာဝတီအေရးဟာ နုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အားလံုးေပါင္းစပ္ပါဝင္ေနတဲ့အတြက္ ျမန္မာတမ်ိဳးသားလံုးရဲ႕ အေရး အမ်ိဳးသားေရး ျဖစ္တာမုိ႔ပါ။ လူၾကီးမင္းမ်ား ကိုယ့္ေလွကိုယ္ထိုး ပဲခူးေရာက္ေရာက္၊ ကိုယ့္ျမင္းကိုယ္စိုင္း စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္လို႔မ်ား မိမိတဦးတည္းပိုင္ ဆႏၵ မဟုတ္ခဲ့ဘူး ဆုိရင္ျဖင့္ က်မေရးတဲ့ ဒီစာ လူၾကီးမင္းတုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳလိမ့္မယ္လို႔ (ျမန္မာတျပည္လံုးအေပၚ ေစတနာရွိတယ္ဆိုရင္) ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

၁. က်မတုိ႔ ျမန္မာျပည္လူဦးေရ သန္း ၆၀ ရ႕ဲ႔ ၇၀% ဟာ ဧရာဝတီျမစ္ကို အမွီျပဳျပီး အသက္ဆက္ေနခဲ့တာ။ ျမန္မာျပည္သားရယ္လို႔ ျဖစ္ေနခဲ့တာ မဟုတ္ပါလားရွင္။

၂. ဧရာဝတီျမစ္ဝွမ္းဟာ ျမန္မာျပည္ရ႕ဲ ၅၄% မွ် က်ယ္ဝန္းတာမို႔ ဒီျမစ္ဟာျဖင့္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အသက္ေသြးေၾကာ မဟုတ္ပါလားရွင္။

၃. ဧရာဝတီျမစ္ေၾကာင့္ သမိုင္းေတြ ေရးနုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ ျမန္မာမင္းမွန္သမွ် ဧရာဝတီနဲ႔ သမိုင္းထြင္းခဲ့ရျပီး ဧရာဝတီကိုေတာ့ စီးပြားသေဘာက္ေတြ ဆႏၵအေလ်ာက္ မလုပ္ခဲ့ၾကဘူး မဟုတ္လားရွင္။

၄. ခု ဧရာဝတီကို တားဆို႔ ပိတ္ဆီး ဆည္ေဆာက္ၾကမယ္ေပါ့။ ျပဌာန္းထားတဲ့ ဥပေဒအရပဲလို႔ဆိုဆို စီးပြားေရးအရပဲေျပာေျပာ ဧရာဝတီကို ဘာေၾကာင့္ ပိုင္းျဖတ္ခ်င္ရတာလဲ။ ဧရာဝတီဟာ ေစ်းကြက္တင္ေရာင္းရမယ့္ အရာမွ မဟုတ္တာပဲ။

၅. ဧရာဝတီျမစ္ကို တားျပီး ဆည္ေဆာက္တဲ့အတြက္ ဆည္ေဆာက္ရာဧရိယာဟာ အေတာ္အတန္ က်ယ္ဝန္း(အေမရိကန္နုိင္ငံ နယူးေယာက္ျမိဳ႕ဧရိယာနီးပါး)တယ္လို႔ သိရေတာ့ ဒီဧရိယာရရွိဖို႔ ေျမေနရာအတြက္ ဖယ္ေပးလုိက္ရမယ့္ ျပည္သူေတြအတြက္ ေနဖုိ႔၊ ျပီးေတာ့ သူတုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕လုပ္ကိုင္အတည္တက်ျဖစ္ရဖို႔ ဘယ္သူကမ်ား အတိအလင္းတာဝန္ယူေပးမွာလဲရွင္။

၆. ျမစ္အထက္ပိုင္းကို ပိုင္းျဖတ္ပိတ္ဆို႔ ျပီးတဲ့အတြက္ က်န္ျမစ္ေအာက္ပိုင္းမွာ ရွိမယ့္ ျမစ္ဝွမ္းေဒသေတြအတြက္ ျမစ္ကိုမွီခိုျပီး အသက္ဆက္ေနရသူေတြ( စိုက္ပ်ိဳးေရး။ ကုန္သြယ္ေရး၊ ေရလုပ္ငန္း၊ ပညာေရးအစရွိသျဖင့္x ) ကို ဘယ္လုိမ်ား အသက္ဆက္ေစမွာလဲရွင္။

၇. ျမစ္အထက္မွာ ပိတ္ေတာ့ ျမစ္ေအာက္ပိုင္း ေရခမ္း၊ ကမ္းပါးျပိဳ၊ ဒီေရာက္ေတာေတြပ်က္စီး၊ ျမစ္ခမ္းေတာ့ ပင္လယ္ထဲ ေရမစီးဝင္နုိင္ရင္ ပင္လယ္က ဆားငံေရေတြ ျမစ္ေၾကာတေလွ်ာက္ ျပန္ဝင္ျပီး အဲ့ဒီေဒသေတြအတြက္ေရာ ဘာမ်ား ျပင္ဆင္ထားပါျပီလဲ။

၈. ဒီေနာက္မွာေတာ့ အကာအကြယ္မရွိျဖစ္ေတာ့မယ့္ ျမစ္ဝွမ္းေဒသတေလွ်ာက္က ရာသီဥတု ဆိုးရြားမႈေတြကို ေဒသေနျပည္သူေတြဆီကို တုိက္ရိုက္ေရာက္လာေတာ့မွာမို႔ သူဆင္းရဲ ျပည္သူေတြ ဒီထက္ ပ်က္စီးရပါဦးမယ္။

၉. လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အား မလံုေလာက္လို႔မ်ား က်မတုိ႔ ျမန္မာျပည္သားေတြ ထိုင္ငုိေနခဲ့ဖူးသလား။ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အား အျပည့္အဝေပးေရး လို႔မ်ား ေၾကြးေၾကာ္ေတာင္းဆုိဖူးခဲ့ၾကသလား။ ေရနံဆီမီးခြက္နဲ႔ ဖေယာင္းတုိင္နဲ႔ကိုပဲ ေအးခ်မ္းေနတတ္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ ဧရာဝတီကို ပိုင္းျဖတ္သတ္ျပီးမွ ဒီလွ်ပ္စစ္မီး ရရမွာတဲ့လား။ အဲဒီလို လုပ္စရာ မလိုအပ္ေနပါဘူးရွင္။

၁၀. တကယ္တမ္း လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အား က်မတုိ႔ခ်ည္းပဲ သံုးရမယ္တဲ့လား။ က်မတို႔ျမန္မာျပည္သားေတြပဲ သံုးရဖုိ႔ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားရဖို႔ ဒီျမစ္ၾကီးကို ပိုင္းျဖတ္မွ ရရမွာတဲ့လား။ မလိုအပ္ပါဘူးလုိ႔ ေျပာပါရေစ။

၁၁. နုိင္ငံနဲ႔အဝွမ္း ခု ျမစ္ဆံု၊ ေနာင္ ျမစ္ဝွမ္းအားလံုး (သံလြင္၊ ခ်င္းတြင္းျမစ္တုိ႔အပါအဝင္) နီးပါး ဆည္ေဆာက္မယ္ဆုိတဲ့ ”ေသာင္းက်န္းသူနွိမ္နင္းေရး မဟာဗ်ဴဟာ” ေၾကာင့္မ်ား က်မတုိ႔အသက္ေသြး ျမစ္ဧရာကို စျပိး စေတးခံရဖုိ႔လား။

အေမးးေတြခ်ည္းျဖစ္ေနလို႔မ်ား လူၾကီးမင္းတုိ႔ အခ်ိန္အလဟႆ မျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီထက္ဒီထက္မက က်မတို႔ ျပည္သူေတြ ကေလာင္ကိုင္ေတြက လူၾကီးမင္းတုိ႔ကို ေျပာခဲ့ၾကျပီးျပီ။ အေလးမထားဘဲ ငါတေကာေကာတာမ်ိဳး မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ျမန္မာဟာ ျမန္မာေတြ အားလံုးေသြးစည္းညီညြတ္ခဲ့ၾကလို႔ တစ္ဦးေကာင္းတည္း မလုပ္ခဲ့ၾကလုိ႔ ခုထိ ရွင္သန္ေနခဲ့ၾကတာပါ။ က်မတုိ႔ကို (ျမန္မာျပည္သားေတြကို)

၁။ ။ လူၾကီးမင္းတုိ႔ရဲ႕ ျမစ္ဆံုဆည္စီမံကိန္းရဲ႕ အက်ိဳး၊ အျပစ္ေတြကို အသိေပးပါ။

၂။ ။ ဧရာဝတီျမစ္ဟာလည္းပဲ က်မတို႔လို ျမန္မာျပည္သား ျဖစ္တဲ့အတြက္ အသက္ေသြးေၾကာၾကီး မပ်က္စီးရေအာင္ ကာကြယ္ၾကရမယ့္ တာဝန္ရွိတဲ့ က်မတို႔ျမန္မာျပည္သားေတြရဲ႕ ဆႏၵကို တိတိက်က် အျဖဴ၊ အမည္း ကြဲျပားသိေအာင္ အရင္ မဲဆႏၵ ေတာင္းပါ။

၃။ ။ ျမစ္ဆံုဆည္ေဆာက္ ေဒသတေလွ်ာက္ေန လူထုေတြအတြက္ တင္ၾကိဳ ျပင္ဆင္ျဖည့္ဆည္းေပးမႈမ်ားကိုပါ တပါတည္း သိခ်င္ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္ဆို က်မတို႔က ျမန္မာျပည္သားေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ပါပဲ။ ျမန္မာျပည္အေရးဟာ က်မတို႔အေရးပါပဲ။

၄။ ။ ခု တခါတည္း ရွငး္ရွငး္ေျပာပါရေစ

ျမစ္ဆံုဆည္ေဆာက္စီမံကိန္းကို လံုးဝ(လံုးဝ) ဆန္႔က်င္ပါတယ္။ ပယ္ဖ်က္ေပးပါ။

လူၾကီးမင္းတုိ႔အပါအဝင္ က်မတို႔ျမန္မာျပည္သားေတြရဲ႕ အသက္ေသြးျဖစ္တဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ကို လူၾကီးမင္းတုိ႔လည္း ခ်စ္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ခုလို ေရးတဲ့ စာ၊ ကန္႔ကြက္စာေတြကို လူၾကီးမင္းတုိ႔ အသိအမွတ္မျပဳရင္ျဖင့္ လူၾကီးမင္းတုိ႔ဟာ ျမန္မာျပည္ကို မခ်စ္ေသာ၊ ျမန္မာျပည္သူေတြကို မခ်စ္၍ အေလးမထားေသာ၊ ျမန္မာျပည္ကို မခ်စ္သျဖင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳး မဟုတ္ေသာ သူေတြ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာမဟုတ္ရင္ျဖင့္…….ျမန္မာလူၾကီးလုပ္လုိ႔ မရပါဘူး။

က်မ ထပ္ေျပာပါရေစ……..

ျမစ္ဆံုဆည္စီမံကိန္းကို လံုးဝ ဆန္႔က်င္ပါတယ္ ပယ္ဖ်က္ေပးပါ။

ဧရာဝတီ ဆက္လက္ရွင္သန္ေစရမည္

ငါတုိ႔ ေသြးျဖင့္ အဓိဌာန္ျပဳသည္

ျမစ္ဧရာေပၚ ဆည္မေဆာက္ရ။

တားဆီးပိတ္ပင္ ဆန္႔က်င္ျပဳသည္

ငါတုိ႔ျမစ္ၾကီး ဆက္စီးရမည္။

ဘယ္သေဘာက္မွ် လက္မခံပါ။

တစက္ခ်င္းဆက္ျပီး ေရစက္မ်ားစြာ

အလွ်ံပယ္နဲ႔ ငါတို႔ျမစ္ကို ေပါင္းစီေစ့မယ္။

ဘယ္ေကြ႔ဝဲဝဲ အလံမလွဲဘူး

ငါတုိ႔ျမစ္နဲ႔ တန္းတူ ရွိမယ္။

ဧရာဝတီကို က်ဴးေက်ာ္လာသမွ်

ငါတုိ႔ေျမက တုိက္ထုတ္ဖယ္ရွား

ဆည္စီမံကိန္း ဆက္မျဖစ္ရ။

ဆည္ စီ မံ ကိန္း ဆက္ မ ျဖစ္ ရ။

ဆည္ စီ မံ ကိန္း ဆက္ မ ျဖစ္ ရ။



စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္