--- ေက်ာင္းက သင္ျပီးတဲ့ စာကို ေဖေဖက အိမ္မွာ ျပန္သင္ေပးပါတယ္။ အဂၤလိပ္လုိနားမလည္ရင္ ေဖေဖ့ကိုခ်ည္း ေမးရတာေလ။ ေမေမက မူလတန္းေအာင္ထိပဲ ေနခဲ့ရလို႔ အဂၤလိပ္စာ မသင္ခဲ့ရဘူးတဲ့။ အေမရယ္ အေဖရယ္ ကိုယ္စာက်က္ေနရင္ ေဘးနားမွာထုိင္လုိ႔။ အဲ့မွာ I - အိုင္ / you - ယူ လို႔ အသံထြက္ရာမွာ ေဖေဖက အသံထြက္အမွန္ ျပန္သင္ေပးတယ္။ ဝိုင္အိုယူ-ယူ= သင္သည္။ ကိုယ္က ဝိုင္အိုယူ = သင္သည္ လို႔ဆိုတယ္။ ဝိုင္အိုယူ- ယူ လို႔ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ ေဖေဖ့ကို ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ယူ လုိဳ႔ တခါ ဆိုုျပီးျပီးလို႔။ း) ေမေမကလည္း ေဘးကေန ေထာက္ခံတယ္။ ကေလးက ဆိုျပီးတာ ဟုတ္တာပဲတဲ့။ း)
--- ေမေမတုိ႔နဲ႔ စိတ္ေကာက္ျပီး အိမ္ကေန ထြက္ေျပးပါတယ္။(စိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္ကို လုိက္ရွာမလားလို႔ေပါ့ေလ။ ) ဆယ္နွစ္သမီးက ေဝးေဝးလည္း မသြားတတ္ေတာ့ ရပ္ကြက္တခုေက်ာ္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတန္ေဆာင္းမွာ သြားေနေနတာေလ။ ဗိုက္ဆာရင္ ေရအိုးစင္က ေရေသာက္လုိက္။ တန္ေဆာင္းက ခံုတန္းေလးေပၚ ထိုင္ အိပ္လိုက္ လုပ္ေနတာ.. ကိုရင္တပါးက ျမင္ျပီး ဒကာမေလး ဘာလုပ္ေနတာလဲတဲ့ ကိုယ္က လက္အုပ္ကေလးခ်ီျပီး ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ကစားေနတာပါ ဘုရားလုိ႔။ ဘာမွေတာ့ မေျပာေတာ့ဘဲ ထြက္သြားေရာ။ ညေန ငါးနာရီေလာက္ ေဒၚၾကီးတုိ႔အိမ္ကို လွည့္ျပန္တာေပါ့။ ေဒၚၾကီးက သူ႔ဆီမလာလုိ႔ ေမးတာကို ေျဖရင္း ထမင္းစားျပီး ေမေမတုိ႔ဆီ ျပန္လာပါတယ္။ ေမေမတုိ႔က သိေတာင္မသိပါဘူးတဲ့။ ဒီတုိင္း သြားကစားေနတယ္ထင္တာတဲ့။ ေျဖလိုက္ပံုက …. း( (အဲလိုပီျပင္တာ ကိုယ္က။ စိတ္ေကာက္တာ ဘူမွလည္း သိဝူး) း(
--- ေမေမက ေဒၚၾကီးတို႔နဲ႔ ခရီးထြက္သြားတုန္း ေဖေဖရယ္ ကိုယ္တုိ႔ေမာင္နွမေတြရယ္ခ်ည္းက်န္တာမွာ တစ္ရက္ ညပိုင္းမွာ ရပ္ကြက္ထိပ္အိမ္က မီးေလာင္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ရပ္ကြက္ကေလးကလည္း အဲဒီထိပ္ဘက္ကပဲ အဝင္အထြက္ လုပ္လို႔ရတာကလား။ ထိပ္အိမ္မွာျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ တရပ္ကြက္လံုးေျပးလႊား ညံစီေနတာေပါ့။ ေဖေဖက အိမ္ျပင္ထြက္ၾကည့္ျပီး ျပန္ဝင္လာျပီးေတာ့ သားသမီးေတြကို အိမ္ထဲခန္းမွာ စုထိုင္ခုိင္းတယ္။ ေရႊေသြးဂ်ာနယ္အထူးထုတ္(အထူၾကီး)ကို ကိုယ့္ကိုဖတ္ေစျပီး ေမာင္နွမေတြကို ဖတ္ျပခိုင္းတယ္။ ေျပာျပခိုင္းတယ္။ ေဖေဖက မီးသြားကူျငိွမ္းမလုိ႔တဲ့။ ဘယ္မွ မထြက္နဲ႔ေနာ္တဲ့။ မွာျပီး သြားတာ။။ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ျပန္လာတယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ ရပ္ကြက္လူၾကီးေရာက္လာျပီး ေဖေဖ့ကိုေျပာတယ္။ မင္းနွယ္ ကေလးေတြကို အိမ္ထဲထားျပီး သြားတာလည္း သြားေပါ့။ တံခါးကို ပိတ္သြား။ ဂလန္႔ထိုးသြားစရာလား။ ကေလးေတြကို ထြက္ခ်င္လုိ႔မွျဖင့္ ထြက္မရ၊ ျပဳမရ ျဖစ္ေနမွာေပါ့ ဆိုေတာ့ ေဖေဖက သူတုိ႔ ေျပးလႊားျပီးရႈပ္ေနမွာစိုးလုိ႔ပါတဲ့။ ကဲ အဲလို ကိုယ့္ေဖေဖက ကိုယ့္လိုပဲ လြဲတာ။ မီးကလည္း အဲဒီအိမ္ တစိိတ္ေလာက္ပဲေလာင္ျပီး ဘယ္မွ ထပ္မကူးဘဲ ျငိမ္းသြားလို႔ ေတာ္တာေပါ့။ ကိုယ္တုိ႔ အိမ္ေတြက (အရင္က အစိုးရတန္းလ်ား) ေတြမုိ႔ တအိမ္န႔ဲ တအိမ္ဝါးထရံေလးသာ ျခားတဲ့ အခန္းဖြဲ႔သေဘာမ်ိဳးေလ။ ေလာင္မယ္ဆို အတြဲလုိက္ပဲ း)
--- သံလြင္ဥယ်ာဥ္ကို မိသားစုလိုက္ သြားလည္ၾကတာမွာ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေမာင္နွမေတြ ေလွ်ာက္ေျပးေဆာ့ေပါ့။ ေမာလာရင္ ေမေမတို႔နားလာ၊ အေမာေျဖ၊ စားေသာက္ ျပီးမွ ျပန္ေဆာ့။ ေဖေဖက ဝကၤပါ ပတ္ခုိင္းပါတယ္။ သံလြင္ဥယ်ာဥ္မွာ ဝကၤပါ ဝင္ေဆာ့ဖုိ႔ ဆိုတာ ရွိတယ္ေလ။ ညီမေလးရယ္ ကိုယ္ရယ္ ေမာင္ေလးရယ္ ေဖေဖရယ္ေပါ့။ ဟဟားး။ ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္ ကိုယ္က လမ္းမေတြ႔ရင္ အေပၚက ခုန္ေက်ာ္ျပီး သြားေတာ့ အလယ္ပန္းတုိင္ကို အရင္ေရာက္တယ္။ ျပန္ထြက္ရင္လည္း ထြက္ေပါက္ကို အရင္ေရာက္တယ္။ ေဖေဖက ဒီေကာင္မေလး ေတာ္လိုက္တာဆိုပဲ ဟဲဟဲ။ ဒီနည္းကုိ သိရင္ မခက္ဘူးမို႔လား။ း)
--- သခ်ာၤကို အခက္ဆံုးအပုဒ္ကေန စတြက္တတ္ပါတယ္။ အလြယ္ဆံုးဆီ ေရာက္လာရင္ေတာ့ ဦးေနွာက္က ခုနအခက္ေတြကို တြက္ျပီး အားကုန္သံုးျပီးထားလို႔ ဘက္ထရီကုန္သြားသလုိမ်ိဳး အဲဒီလြယ္လြယ္ေလးဆုိတာေတြကို တြက္လို႔ မတတ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါ အျမဲတမ္းျဖစ္စဥ္ပါ။ ခုက်ေတာ့ အဲဒိီလြယ္လြယ္ေတြလည္း မရ။ ခက္ခက္ေတြကိုုလည္း လက္ေရွာင္ေန၇ပါတယ္။ ဒါက ဘာလြဲေနလုိ႔လဲ မသိဘူး။ ဦးေႏွာက္စစ္ေဆးေရးဆီ သြားရေတာ့မယ္ း)
--- ဟင္းခ်က္ေနတဲ့ ဘြားဘြားေဘးနားထုိင္ျပီး ဟင္းခ်က္နည္း သင္ခုိင္းပါတယ္။ ေမေမက မသင္ေပးပါဘူး။ ကိုယ္ကလည္း စိိတ္က ဟိုေရာက္ဒီေပါက္ဆိုေတာ့ အျငိမ္လုုပ္ရမယ့္ ဟင္းခ်က္တာမ်ိဳးကို အျပီးမလုပ္မွာ ေမေမ စိုးရိမ္ပံုရပါတယ္။ ဘြားဘြားေျပာပံုက ေျမးက ဘာဟင္းခ်က္တတ္ခ်င္တာလဲတဲ့။ ဟင္းခ်ိဳလို႔။ ဘာလုိ႔တုန္းဆိုေတာ့ သမီးက ဟင္းခ်ိဳပဲ စား၇ေတာ့ ဟင္းခ်ိဳပဲ ခ်က္တတ္ေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့လုိ႔။ (က်န္းမာေရးအရ ငရုတ္သီးမစားရသျဖင့္ ဟင္းခ်ိဳနဲ႔ အေၾကာ္အေလွာ္တမ်ိဳးမ်ိဳးသာ စားရပါသည္) အဲဒါနဲ႔ ဘြားဘြားက ကဲ ဒီေလာက္ျဖစ္လွတာ သင္ေပးမယ္တဲ့။ တကယ္က ဟင္းခ်ိဳဆိုတာ ခ်က္ရ အလြယ္ဆံုးမဟုတ္လား။ သမီး မီးဖုိကို ခုနစ္ပတ္ ပတ္ျပီးရင္ ခ်က္တတ္ျပီတဲ့။ ကိုယ္လည္း ပတ္တာေပါ့ ။ (တကယ္ပါပဲ ဘြားဘြားရဲ႕ ေျမစိုက္မီးဖိုေလးကို ခုနစ္ပတ္ ပတ္ပါတယ္) ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ခ်က္တတ္ျပီ ထင္လိုက္ပါတယ္ းPPPP ။ ဆား၊ အခ်ဳိမႈန္႔၊ ၾကက္သြန္နီျဖဴ၊ ဘာမွထည့္စရာမလုိဘူးေနာ္ ကိုယ္ဟင္းခ်က္တာ း) :P
--- အလယ္တန္းအေရာက္မွာ ထမီ၊ ရင္ဖံုးဝတ္ရေတာ့ ထမီကို (အဘြားသင္ေပးထားလုိ႔) ေကာင္းေကာင္းဝတ္တတ္ပါရဲ႕နဲ႔ မဝတ္ပါဘူး။ အဘြားေရွ႕မွာ ထမီလိုဝတ္ျပီး ေက်ာင္းေရာက္ရင္ စာကူးေနလုိ႔ ခုံမွာ ထုိင္ေနခ်ိန္က် ပုုုဆိုးလို ခါးပံုစ ထုတ္ျပီး ဝတ္ျပီးသား ျဖစ္ေနျပီ။ ဆရာမ စာေမးလုိ႔ လဲ့လ့ဲဝါ တခါ ေခၚထတိုင္း အဲဒီပုဆိုးကို ျပန္ျပင္ဝတ္ရပါတယ္။ တခါမွာေတာ့ သမီး နင္ဒီလိုဝတ္တာ ဘာလုိ႔လဲ မခိုင္လုိ႔လားလုိ႔ ေမးပါတယ္။ ေခ်ာလဲေရာထိုင္ စကားလုိပဲ ေခါင္းျငိမ့္လိုက္တယ္။ အဲဒါဆို သူမ်ားစရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ေမးေရာ။ ဘာျဖစ္ရမလဲ ဆရာမရယ္။ သမီးအထဲမွာ ဒူးေလာက္ေဘာင္းဘီတုိ ဝတ္ထားတာပဲလို႔ ရင္ေကာ့ျပီး ေျဖလိုက္တယ္ :P
--- ရပ္ကြက္ထဲ ကိုယ္တုိ႔ ကေလးေတြတသိုက္ ေန႔ခင္းက် ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ ကစားၾကျပီး ညဘက္က် အျငိမ္မေနပါဘူး။ ကတမ္းပြဲတမ္း ကစားပါတယ္။ (အျငိမ့္ကသလုိမ်ိဳးပါ။ ကိုယ္က အဲလိုပဲ ကစားနည္းေခၚတတ္ပါတယ္။) ငယ္ငယ္တည္းကေန အသက္ ၁၂- ၁၃ ေလာက္ထိ ကျပီေဟ့ဆို မင္းသမီးလုပ္ရမွ ေက်နပ္တတ္တဲ့ ကိုယ္က ေခတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာင္းလာ ေျပာင္းလာ “မႈန္ေရႊရည္” သီခ်င္း တပုဒ္ကိုပဲ ေကာင္းေကာင္းဆိုတတ္ ကတတ္ပါတယ္။ တျခားသီခ်င္းဆိုခိုင္းကခိုင္းလည္း မရဘူးပဲ။ သံစံုတီးဝိုင္းနဲ႔ေပါ့။ အိုးေဟာင္း ခြက္ေဟာင္းေတြ မေနရပါဘူး။ ည ကေတာ့မယ္ဆို အဲဒါေတြ အိမ္က ကိုယ္စီသယ္လာၾကျပီး ဇာတ္စင္ေရွ႕ စီဝိုင္းျပီး ခ်၊ တုတ္ေခ်ာင္းေတြလည္း အဆင္သင့္တင္ထား၊ မင္းသမီးက အေမထမီကို ရွည္ရွည္ေလး ထပ္ျဖစ္ေအာင္ ေစာင္တထည္ ပတ္ထည့္(ေျခေထာက္ဖ်ားနားမွာ ရွည္သြားတယ္ေလ) မ်က္နွာသုတ္ပဝါအၾကီးကို ပခံုးေပၚတင္၊ မရွိတရွိဆံပင္ကို ဆံထံုးပံုစံ(ထိပ္မွာစုခ်ည္ျပီး ပန္းပန္ထားတာ)လုပ္လို႔ “မႈန္ေရႊရည္…ၾကိဳင္ကာသာ သင္းၾကည္…” အရင္အသံထြက္ျပီး ထြက္လာပါျပီ။ (ဘာလြဲေနသလဲသိလား။ မင္းသမီး မ်က္နွာေခ်၊ ေပါင္ဒါ၊ မိတ္ကပ္၊ သနပ္ခါး မလိမ္းထားပါဘူး။ တီးလံုးမစခင္ သီခ်င္းဆိုပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ေတြ မေရာက္ေသးဘူးေလ။ အဲဒါမ်ိဳး က ခ်င္တာ။ က ခ်င္တာ။ :PPP )
--- နင့္ဒီတစ္ပုဒ္ပဲတတ္လားဆိုရင္ ေလဘာတီမျမရင္သီခ်င္း (အျငိမ့္မင္းသမီးနဲ႔ စာေရးဆရာ) သီခ်င္းကို ဟန္ပါပါ ဆိုပါတယ္။ တီးလံုးေျပာင္းဖို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ လူျပက္ေတြ ျပက္လံုးထုတ္ခ်ိန္မရွိ။ ကိုယ္ခ်ည္း က ခ်င္ေနတာေလ။ (ဘယ္သူငွါးမလဲ ဒီမင္းသမီးကို။။။ေနာ္ ဒီေခတ္အတုိင္းဆို မင္းသမီးကခန္းဆို ရစ္လိုက္ၾကမွာပဲ။) း) း) း))))))
အလြဲမ်ားကို ဆက္တုိက္ေရးမလို႔ အၾကံ လြဲသြားတာမို႔။ ဒီမွ်နဲ႔ပဲ။ ေနာက္ထပ္ အလြဲမ်ားကေတာ့ ရီစရာမပါေတာ့ဘူးေလ။ ဘဝအလြဲမ်ားဆီ ခပ္ပါးပါး ေလွ်ာက္ရျပီမို႔။ ဖတ္ရေလးသြားမွာစိုးလို႔ >_< ဟဲဟဲ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္
ငယ္ဘ၀ရဲ႔ အလြဲေတြက အခုေနခါ ျပန္စဥ္းစားရင္ ရယ္စရာေနာ္။ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာေတာ့ အလြဲေတြ တစ္ခါတစ္ခါ ၾကံဳေတြ႔ရေပမယ့္ ဒီအလြဲေတြနဲ႔ပဲ အသားက်ေအာင္ အားထုတ္ေနရတာ တစ္ခါတစ္ခါ ပင္ပမ္းလွတယ္။ ဘ၀အလြဲမ်ားကို ငယ္စဥ္ကလိုပဲ ရယ္ပြဲဖြဲ႔ႏိုင္ပါေစ ညီမေရ..။
ReplyDeleteငယ္ငယ္က ေရႊျပည္စိုးသီခ်င္းမဲ႔ မၾကာခဏ ကခဲ႔ဖူးတယ္
ReplyDeleteေမေလးလိုဘဲ အလြဲေတြလဲ ၾကံဳခဲ႔ဖူးတယ္
ေသးေသးေလးေတြ လြဲတာေလာက္က ကိစၥမရွိေပမဲ႔ ဘာဝမွ ၾကီးၾကီးမားမား မလြဲေခ်ာ္ဖုိ႕ေတာ႔ လိုတယ္ေနာ္
ခိခိ။ ရယ္သြားတယ္။ အရမ္းကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးဘဝပါပဲ။
ReplyDeleteခင္တဲ့
ေမသိမ့္
စာဖတ္ရင္းနဲ႔နဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္
ReplyDeleteလြဲလြဲေလးလည္းေကာင္းပါတယ္ အစ္မရယ္ း)
ReplyDeleteအဂၤလိပ္လိုေတြ လာေရးသြားျပန္ျပီ။ စိတ္ညစ္ပါ့။
ReplyDeleteအလြဲေတြ ဖတ္ျပီးရယ္..ေ အာက္ဆံုးေကာမန္႕ကို ဖတ္ျပီး ထပ္ရယ္
ReplyDelete