စိတ္ရွိတိုင္း က်ဲထားတဲ့ ကဗ်ာအေဟာင္း

ဒဏ္ရာေတြခ်ည္းပဲ ေပးတတ္တာလား။
ငါ မနာက်ည္းခ်င္ဘူး။
ဝမ္းနည္းေနရင္ေတာင္
အရမ္း ခါးသီးေနေတာ့
ဘယ္လို မ်ဳိခ်ရမလဲ။
ဘာျဖစ္လို႔မ်ား
ေတြ႔သမွ် သ႑ာန္
အသံေတြ အားလံုးမွာ
မာယာေတြ ျပည့္ေနရတာလဲ။
ငါလည္း ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုး မဟုတ္ဘူး။
ေပးေနရဲေပမယ့္
လမ္းစ မေပ်ာက္ခင္ေလး
စမ္းျပီး ထေလွ်ာက္ခ်င္ပါေသးတယ္။
ငါ့အတြက္ မရွိတဲ့
ကံတရားကိုေတာ့
ဒီအတိုင္း ထိုင္မေစာင့္ေနနိုင္ပါဘူး။
ဘယ္သူက ၾကိဳးဆြဲေနလို႔
ငါက အခ်ဳိးဆညီညီ လိုက္က,ေနရမွာလဲ။
ေကာ္ဖီေရာင္လို မ်က္နွာမ်ိဳးေတြ
ခါးသက္ေနလိုက္ပံုမ်ား
အျပံဳးေတြေတာင္ ေၾကာက္စရာ
ဆံုးေနတာလား ရွဳံးေနတာလား။
ငါ့အတြက္ေတာ့ ေဝါဟာရကြဲ သံတူပုဒ္ေတြပါပဲ။
ေနပါေစ
တန္လာရင္ အနွစ္ရွိမယ္။
မွန္လာရင္ အစစ္ရွိလာမယ့္
ဘဝသစ္ေတြထဲ ငါ ပါဝင္ခြင့္ရွိပါတယ္။



ကိုယ့္ကဗ်ာစာအုပ္ထဲ ေရးထားတာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ကဗ်ာကို ခ်ေရးလုိက္တာ ေခါင္းစဥ္မတပ္ရေသးေတာ့ အေဟာင္းလို႔ပဲ တပ္လိုက္တာပါ။ ဒီဒဏ္ရာကလည္း ေဟာင္းေတာ့ေဟာင္းေနခဲ့ပါျပီ။