ဝဲရင္း ဝဲရင္း စုပ္ျမဳပ္ပါ
မရဲတတ္ခဲ့တာလည္း ၾကာေပါ့။
လွ်ဳိမထြက္ခ်င္ဘဲနဲ႔
ခုိလည္း ခိုခဲ့ခ်င္ပါရဲ႕....
ျပဳိမယ္ဆို ၾကိဳငိုထားခဲ့မွာပါ။
ဒီအရိပ္ေလးကိုပဲ
ေမ့ေမ့ေမာေမာ ေငး
ျပည့္ျပည့္ေသာေသာ ေထြးလိမ့္မယ္လို႔(လည္း)
ေတြးခဲ့ဖူးတာေပါ့။
အကိုင္းအခက္မပါ
အရြက္ပါး သစ္တစ္ပင္မွန္း
တိုင္းထက္မသိ
ဆက္မွားရပ္မိေနတုန္းေလ။
ေလအေဝွ႔ ပင္အယိမ္း
အရိပ္ပါးထဲ စုပ္ျမဳပ္လြင့္
ပင္စည္နား ခုိဖို႔ငဲ့
ကိုယ္တစ္ကုိယ္စာေတာင္
အို.... မလုိတမာလို
ခ်ဳိခဲ့ သကာေတြေတာင္ ခါးသက္မ်က္ရွ
နားခဲ့တာကိုပဲ အျပစ္ဆို
ထားခဲ့တာလည္း မျဖစ္လို
အရိပ္ကေလးကို သူျဖဳိ။။။။
တကယ္မေရာက္ေလတဲ့
ဘယ္ အေမွာင့္ေတြေၾကာင့္ အရိပ္ေလးကို ျဖိဳ...
မရဲတတ္ခဲ့ေလသမွ်
အျမဲလည္း ခက္ေနခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔
အရိပ္ကေလးနား
တိတ္တိတ္ကေလး အို...........
စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္
