ျပိဳခဲ့သည့္အိမ္

ျမဴေတြက ပါးပါး
မဝါးေပမယ့္ မသဲကြဲ
အလဲလဲ ျပိဳေနတဲ့ အဲဒီအိမ္ကေလးေပါ့
ငိုေပမယ့္ အသံတိမ္ေနေတာ့
ေဖာ့ထားတယ္ ထင္ရတဲ့
မျမင္ရတဲ့ ဒီသံေယာဇဥ္ေတြထဲ
ျပန္မေျပာခ်င္ေနတဲ့ အတၱေတြနဲ႔
ခဏခဏ ေသ။
ေနျမင့္ေလ အပူဝင့္ေလ
ေျဖစရာကို ေဖြရင္း
အဲဒီအိမ္ကေလး နဲ႔နဲ႔ရင္းယိုင္
ေခါင္လား တိုင္လား
အကာလား အခင္းလား
ဘယ္အရာက အရင္စျပိဳခဲ့လို႔
ခုလို တစစီ လြင့္
တနင့္နင့္ေလးေတာင္ လြမ္းခြင့္ေဝး။
ခပ္ညံ့ညံ့ ေလနီၾကမ္း
ဒီအိမ္ဝိုင္းထဲ ဝင္ရမ္း
သူ မငိုေပမယ့္ အိမ္ကေလးကေတာ့ ျပိဳ။
စကတည္းက ျဖဳိစရာ မလိုေအာင္
တိုထြာ တည္ခဲ့မိတာလား။
အေျခမယိုင္ေအာင္ ဘယ္တိုင္က ျခစားေနခဲ့တာပါလိမ့္။
ေခါင္ကျပိဳရင္ မိုးယိုရံုပဲ
အကာကြာရင္ အေအးမိရံုေပါ့
အခင္းပ်က္ရင္ မတ္တပ္ေနမယ္
တိုင္မခိုင္ ယိုင္ျပီးလဲေတာ့
အျပစ္ရယ္ ဘယ္သူ႔မွာမွ
တင္စရာ မရွိ။
အိမ္ကေလးေရ .......
ငါ မခ်ိသြားျဖဲ ခပ္ပါးပါးေလးရယ္။

စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္