အပို္င္းအစေတြနဲ႔
က်ဳိးပဲ့ေၾကြမြ
ဘဝက မလွေလသမွ်
ေပြ႔ယူကာ ေထြးပိုက္(တဲ့)
ခ်စ္သူ႔လက္ကို ကၽြန္မ နမး္ရွဳိက္ခြင့္ရခ်င္တယ္။
သူ႔ရင္ခြင္ဟာ အိုမင္းရင္း
က်ယ္ျပန္႔ျခင္းေတာ့ မရွိေပမယ့္
ခိုဝင္ခ်င္စရာေတာ့ ကၽြန္မ ရွာေတြ႔ခ်င္တယ္။
ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြလင္းတယ္။
ေမွာင္မဲတဲ့ အနာဂတ္ထဲ
ၾကယ္ေတြထက္ ပိုလင္း
သူ႔အလင္းေရာင္နဲ႔ ကၽြန္မ ဆက္ေလွ်ာက္မယ္။
သူ႔အၾကည့္က အင္အား
သူ႔အျပံဳးက စြမ္းအင္ေတြနဲ႔
ဘဝတဆစ္ခ်ဳိးေတြကို ကၽြန္မ ျဖတ္ေက်ာ္ခ်င္တယ္။
သိုဝွက္ထားတဲ့ သစၥာတရား
သူ႔နွလံုးသားမွာ အခိုင္အမာ
ကၽြန္မ ရွာေတြ႔ခ်င္ပါတယ္။
ေလျပည္ေတြထဲ ပန္းေတြနဲ႔အတူ
သူ႔ရန႔႔ံေၾကာင့္ ပိုသင္း
ကၽြန္မခ်စ္ျခင္းက ကမာၻကို ပိုလွေစမယ္။
ေရညွိလိမ္းတဲ့ အၾကည့္စိမ္းစိမ္းေတြ
ခြဲခြါရျခင္း သေကၤတ
မုန္းတီးျခင္း ေဝဒနာ
အသူတရာ ေခ်ာက္နက္ထဲ လႊင့္ပစ္ၾကမယ္။
ပန္းခင္းတဲ့ လမ္း မလိုပါဘူး။
ပန္းေတြကို ရွပ္တိုက္ပစ္လို႔
ခ်စ္သူျပံဳးရင္ေတာ့
ေငးပဲ ေငးၾကည့္ေနခ်င္တဲ့ ကၽြန္မ
သံသရာ ခရီးရွည္သမွ်
အခ်စ္တို႔ျဖင့္ လိုုက္ပါ
ျငိမ္းေအးတဲ့ ေမတၱာကမာၻမွာ ကၽြန္မ ရွင္သန္ပါရေစ။
လူက ကိုယ့္ဘာကိုယ္ေရးျပီး အေတာ္ပီတိျဖစ္ေနတယ္။ ဟိဟိ တေန႔လံုးလည္း အူျမဴးေနတယ္ေလ ။ ဝက္ဝံေလးက ေပ်ာ္ေအာင္ေနပါတဲ့ ။ ေမေလး ေန႔တိုင္းေပ်ာ္ပါတယ္။(ဒါေပမယ့္ လမင္းလိုေပါ့)ေက်းဇူးပါေနာ္။
