ေမေလးရဲ႕အိမ္ေလးဆီ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားျပီး ေရာက္လာတယ္ဆုိရင္ပဲ ေက်းဇူးတင္ဝမ္းသာပါတယ္။ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစရွင့္

Monday, December 27, 2010

အေရာင္ေတြနဲ႔ ေရးတဲ့ကဗ်ာ











ကင္းဘတ္ျဖဴ တခ်ပ္
ေဆးတစ္ခြက္နဲ႔
စုတ္ခ်က္ေတြဆီ သြားမယ္။
အာရံုကိုေနာက္ခံ
အေျပာက္နဲ႔ အၾကည္
အပီနဲ႔ အလင္း
ထင္းေနတဲ့ အေမွာင္ေတြၾကား
လ်ားလ်ားညီေအာင္ ျမင္ရမယ္။
အထင္ကရ အရိပ္ေတြထဲ
အတိတ္ေတြလည္း ေမ်ာပါ ..... ဗလာဆိုတာလည္းရွိ
သမာၻေတြလည္း မထိတထိေလ။
ေခါင္းညိမ့္ ေခါင္းခါ လက္ျပ ျပံဳးဖို႔ ေဝးလုိ႔
ဟန္ျပေတြလည္း သံုးစရာမလို
ေဆးစက္ေတြထဲကို ဝင္
စုတ္ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္
ေျပ... ရင့္ ... ေဖ်ာ့ ... ျပင္း ..
စင္းေနေအာင္ ဝပ္ဆင္း
စာတစ္လံုးမွ မခင္းဘဲနဲ႔
အေရာင္ေတြနဲ႔ အသက္သြင္း
ေဟာ.. ဒါ လည္း ကဗ်ာပါပဲ....။





စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

Sunday, December 19, 2010

၁၉၉၇ ခုနွစ္ ကာလတခုဆီက

အိပ္ေရးမဝတဝ မ်က္လံုးကုိ ပြတ္ျပီး အျမန္ထ ရေသးသည္။ အေမ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ။ ေၾသာ္... ညီမေလးေတြ နားမွာပဲ။ ေနဦး ဒီေန႔ ဘာလုပ္ရမွာပါလိမ့္။ ေရခ်ိဳးသြားရင္ အခ်ိန္မီမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီတုိင္းပဲ သြားေတာ့မယ္။ အေမက အိပ္ေနရင္းနဲ႔ သမီး ထမင္းၾကမ္းစားမွာလား။ ေကာက္ညွင္းေပါငး္ေလး ဝယ္စားပါလားလို႔ လွမ္းေျပာသည္။ အေမက စားေစခ်င္ေပမယ့္ ေကာက္ညွင္းေပါင္း တပံု ငါးက်ပ္က ကိုယ့္တြက္ ထမင္းတထုပ္ရသည္။ ဆန္တစ္ဗူးစာ မျပည့္တျပည့္ရသည္။ ဆားအိုးထဲက ဆားခပ္ လက္ဖဝါးေပၚပံု ညာလက္ညွဳိးနဲ႔တို႔ ပါးစပ္ထဲထည့္ျပီး သြားတုိက္လုိက္သည္။ (အင္း သူတုိ႔ေတြ တုိက္တဲ့ သြားတုိက္ေဆးက ဘယ္လုိေနပါလိမ့္)
တက္သုတ္ရိုက္ မ်က္နွာသစ္ျပီး ပဝါနဲ႔သုတ္.. ေဟာ လက္က နာရီေဟာင္းေလးထဲ (၇)နာရီထုိးေတာ့မည္။ အေမကုိ ပါးစပ္က နိႈး၊ လက္က ထမင္းၾကမ္းထည့္ ဆားျဖဴး ျပီး ေလြးဖုိ႔ တဆက္တည္း လုပ္ရသည္။ ျပီး အေမ့ကို နႈတ္ဆက္ရင္း ေခါင္းဆံပင္ကို သားေရကြင္းနဲ႔ ျဖီးစည္းလုိက္သည္။ အေမ..သနပ္ခါးကုန္ေနျပီ။ ေနဦး မနက္ျဖန္ေလာက္ေတာ့ လိမ္းလုိ႔ရေသးတယ္။ ညေန အဲဒီသနပ္ခါးသယ္ လာရင္ နွစ္က်ပ္ဖိုးေလာက္ ဝယ္ထားေပးေနာ္။ သမီးက မီးန႔ဲ တေနကုန္ နွစ္ပါးသြားေနတာ။ ခုေလာက္လူးထားရင္ ညေနဆို မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာ္အေမ...။လို႔ လွမ္းေျပာ လက္က သနပ္ခါးခြက္(အေမေျပာေတာ့ အဲဒါ ေၾကးခြက္ဆိုပဲ..ကိုယ္တုိ႔သိတာ အေမဝယ္လာတဲ့ သနပ္ခါးစက္ေသြးဖတ္ေတြ ထည့္ထားလို႔ သနပ္ခါးခြက္ပဲ၊ ဟုတ္တယ္ေလ ေၾကးေရာင္မွ မျမင္ရတာ) ကို နႈိက္ျပီး မ်က္နွာေပၚကို ဘဲက်ားမကေအာင္ ထူထူလိမ္းရေသးသည္။
အေမေရ သြားျပီေနာ္။ ေရမခပ္ေနနဲ႔ဦး။ သမီးျဖည့္ထားတယ္။ အဝတ္ေတြလည္း ေလွ်ာ္မေနနဲ႔ဦးေနာ္။ အလုပ္ပိတ္ရက္မွ ေလွ်ာ္မယ္။ ဟို အငယ္မကို ဆန္ဝယ္ဖို႔ နႈိးေတာ့ေနာ္။ အေမတစ္ေယာက္တည္း ကသီေနမယ္.. လုိ႔ ပါးစပ္က ေျပာေျပာေျပးေျပးလုပ္ျပီး ေျခေထာက္ေတြက သိပ္လည္း မေဝး သိပ္လည္း မနီးတဲ့ အလုပ္ကို သြားဖုိ႔ ထြက္ရျပီ။ လူၾကီးေျခလွမ္းနဲ႔ဆုိ ဒါ ဘယ္နွလွမ္းပဲ လွမ္းရမွာပါလိမ့္။ ကေလးေျခလမ္းဆိုရင္ေရာ။ ေနပါဦးး.. ငါက လူၾကီးလား ကေလးလား ဘာလဲ။ လူၾကီးမဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္။ ငါ့ေျခေထာက္ ဒီေလာက္ျမန္တာ.. အဲဒီအန္တီေတာ့ မေျပာေလာက္ပါဘူး။ ဟူးးးးးး။အိပ္ရာထလည္း အျမန္။ မ်က္နွာသစ္လည္း အျမန္၊ စားလည္းအျမန္၊ ခု သြားလည္းအျမန္၊ ဟိုေရာက္ရင္လည္း လက္ကအျမန္လုပ္ရဦးမယ္။ အားလံုးအျမန္လုပ္ေနရတာ။ ေသရင္ေ၇ာ .. ဟုတ္သားပဲ ေသတာက်ေတာ့ ေနွးေနတာပဲလား။ အေဖေျပာေတာ့ ငါ့ကို ေမြးတုန္းက ေမြးရာပါ ေရာဂါသည္မို႔ ပုိက္ဆံနဲ႔လူ ခ်ိန္ရင္ ပိုက္ဆံက ပိုေလးတယ္တဲ့။ ဘာလုိ႔ မေသတာလဲ။ ခု မေသရင္လည္း ေနာက္ေသမွာပဲဟာ..။ အဲဒီတည္းက ေသလုိက္ျပီးေရာ..။
ကၽြီ..။ ဟင္ ကားဘရိတ္အုပ္သံပဲ။ ဟဲ့ကေလးမ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနလား။ ေသေတာ့မလုိ႔ ......ေအာ္သံေတြ ညံသြားသည္။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္လွည့္ျပီး ကားရွင္းမွ လမ္းကူးလုိက္သည္။ ေသမွာ ေတြးေနတာေတာင္ မေသရေသးဘူးေနာ္။ မဟုတ္ေသးဘူးေလ.. ေသခ်င္ေနေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ...နင့္ဘယ္သူ ရိုက္ေနလို႔လဲ .. ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမးျပီး ဘယ္သူမွ မရိုက္ေနပါဘဲ ကိုယ္က ဘာလုိ႔ ေသခ်င္ေနရတာလဲ။ ေသရင္ ျငိမ္းခ်မ္းသည္။ အပူေတြ ေဝးမည္။ ထပ္ဆံုဦးမည့္ ေလာကဒုကၡေတြကို ကင္းမည္။ ဒါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေသခ်င္တာ။
ဟုိေတြးဒီေတြးနဲ႔ အလုပ္ကို ေရာက္လာသည္။ အမေလး လဲ့လဲ့ဝါ ဒီေလာက္ေနာက္က်ရလား။ နင္တုိ႔ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိ ျဖစ္ေနတာ..။ ဒီအန္တီက အသက္ျဖင့္မၾကီးေသးဘဲနဲ႔ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ ျမည္တြန္ေနတာလဲ မသိဘူး။ အလုပ္သမားက ငါပဲ ရွိတာကို။ (သိတယ္ဟုတ္ စိတ္ထဲက ေျပာလုိက္တာ) ေရာက္တာနဲ႔ သူတို႔ လွီးျဖတ္ထားတဲ့ မုန္႔ဗန္းကို ယူျပီး အေပၚထပ္ တက္ခဲ့လိုက္သည္။ အလုပ္ရွင္အန္တီက ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြ မယူသြားဘူးလားလို႔ ေမးတာကို မေန႔က အက်န္ အေပၚမွာ ရွိေသးတယ္လုိ႔ ေျဖရင္း မုန္႔ဗန္းထဲက မုန္႔ေတြကို မ်က္နွာလႊဲလုိက္ရျပန္ေသးသည္။ ဒါလား မလုိင္ခဲ... ဂ်ံဳမႈန္႔ကို သၾကားနဲ႔ ေရထည့္ေဖ်ာ္ျပီး နို႔မျဖစ္စေလာက္ေလးပဲ ထည့္က်ဳိ ခဲေအာင္လုပ္ထားတာကို မလုိင္ခဲတဲ့ ။ အရင္တုန္းက သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့ဖူးတဲ့ မလုိင္ခဲမုန္႔ကို ခုခ်ိန္မွာ ျမင္ေတာင္ မျမင္ခ်င္ေတာ့။ အင္းေလ မျမင္ခ်င္ရင္လည္း ၾကည့္ျပီး လုပ္ေနရမွာကိုက င့ါအလုပ္ပဲ။ ေသခ်ာထည့္ဦးမွပဲ။ မဟုတ္ရင္ ငါ့ကို အခုေရ ေလ်ာ့တယ္ေျပာေနဦးမယ္။
လက္က စက္ရုပ္လုိ ဘယ္ဖက္က ပလတ္စတစ္အိတ္အဝကို ပြတ္ရင္းဖြင့္၊ ညာဖက္က မုန္႔ကို ေနရာက်ေအာင္ အိတ္ထဲစီထည့္၊ ထည့္ျပီးတဲ့ မုန္႔အိတ္ကို ညာဖက္လက္က ပစ္ခ်တာနဲ႔ ဘယ္ဖက္လက္က ေနာက္အိတ္အသစ္ယူတာ တခ်ိန္တည္း။ ဇက္ဆက္သလုိဆုိတာမ်ိဳး။ မီးပံုးေတာ့ မလုပ္ေသးဘူး။ မုန္႔ေတြ ကုန္မွ မီးထည့္ေတာ့မယ္။ မဟုတ္ေသးဘူးေလ။ ခဏေန။ ဒီနားက ကေလးေတြ ေက်ာင္းသြားေတာ့မယ္။ ေငးလုိက္ဦးမွ။ .......
အလုပ္လုပ္ေနရာ အေရွ႕က ဝရံတာကေလးဆီ လွမ္းလုိက္ျပီး ေအာက္က (ဒီမလုိင္မုန္႔ရံုက လမ္းၾကားေလးတခုထဲမွာရွိတာေလ) အိမ္ကေလးေတြဆီက အလွ်ဳိလွ်ဳိထြက္လာလုိက္၊ ျပန္ဝင္သြားလိုက္ အခ်င္းခ်င္းေအာ္ေခၚလိုက္ လုပ္ေနၾကတဲ့ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ေတြကို ေငးမိသည္။

‘…အင္း သူတို႔က ငါနဲ႔ ရြယ္တူလည္းပါ၊ ငါ့ညီမေလးနဲ႔ ေမာင္ေလးအရြယ္ေတြ လည္း ရွိ၊ ငါ့ထက္ၾကီးတဲ့သူေတာင္ ရွိေသးတယ္။ သူတုိ႔တက္သလုိ ငါလည္း တက္ခ်င္လိုက္တာ… ငါ့ကို အေမက ေျပာသားပဲ။ ေနာက္နွစ္တက္ေပါ့တဲ့။ ဒီရွစ္တန္းေအာင္ျပီး ကိုးတန္းတက္ရမွာက ဒီလိုပဲ တစ္နွစ္ေအာင့္လုိက္လို႔ ရလို႔လား။ စာေတြက ငါ ေမ့သြားမွာလား။ ငါ့ထက္ငယ္တဲ့သူေတြနဲ႔ တူတူတက္ရမွာေပါ့၊ အမ္.. ငါလည္း နွစ္က် မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ အိုး ငါ ဘာေတြးေနတာလဲ… ေက်ာင္းက ေနရဦးမလား မေနရေတာ့ဘူးလား မသိေသးဘဲနဲ႔….. အင္းးးး မေနရေတာ့ဖို႔ မ်ားပါတယ္.. ဒီပံုစံအတိုင္းဆိုရင္….အေမက ကေလးေမြးဦးမယ္။ အေဖက ျပန္လာပါဦးမလား … ဟူးးးးးးးး…..’

အဲဒီလို ေငးၾကည့္ရတာလည္း ဘယ္ေန႔မ်ားမွ ျပီးမယ္မသိဘူး။ ငါလညး္ေနာ္………

ဝရံတာကေန အထဲကို ျပန္ဝင္လာ ကိုယ့္ေနရာမွာ လုပ္လက္စ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ရသည္။ မုန္႔တစ္ဗန္းကုန္ျပီ… နံရံေထာင့္မွာ ကပ္ထားေသာ မီးပံုး (သံနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ၆ လက္မအရွည္၊ ၃ လက္မေလာက္ အက်ယ္ရွိျပီး ၈ လက္မေလာက္ အျမင့္ရွိတဲ့ ေလးေထာင့္ပံု မီးဖိုအေသးစားေလး)ကို ကိုင္းက ကိုင္ျပီး ေအာက္ထပ္ဆင္း၊ မလိုင္မုန္႔က်ိဳေနတဲ့ ေကာင္ေလး(ကိုယ္နဲ႔ ရြယ္တူပါပဲ) ဆီကေန သူ႔မီးဖိုက မီးက်ီခဲကို ယူျပီး ေျမေအာက္ခန္းလို လုပ္ထားတဲ့ မီးေသြးေလွာင္ကန္ထဲကို ဆင္းျပီး မီးေသြးယူရသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ မီးေသြးအသစ္ဝယ္ျဖည့္ကာစမို႔ မီးေသြးတံုးေတြ မေၾကေနဘဲ ေကာင္းေနသည္။ မီးေသြးကုန္ခါနီးလွ်င္ ၎မီးေသြးကန္ထဲက မီးေသြးအမႈန္ အေၾကေတြ ကို ဇကာနဲ႔တိုက္ယူ ျပီး ဇကာေပၚတင္က်န္ေနေသာ မီးေသြးတံုး ေသးေသးေတြကို သံုးရသည္။ လူက တကယ့္ အိုးတိုက္ဖြဲျပာသည္ပံုစံအတိုင္း မီးေသြးမႈန္ေတြနဲ႔ လူးထားသလို တကုိယ္လံုး မႈန္မဲသြားမည္။ ကိုယ့္ပံုကုိယ္ ျပန္ၾကည့္မိလွ်င္ တဟဟား ေအာ္ရယ္ရဦးမည္။ မဲတူးေနတာက ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ဘာရုပ္မွန္းမသိ၊ သနပ္ခါးအထူၾကီးေပၚ မီးေသြးမႈန္ေတြက ကပ္ေနျပီး နွာေခါင္းအိမ္ထဲထိ ေရာက္ကာ နွာေစး နွာေခ်လို႔ နွပ္ညွစ္ရင္ေတာင္ နွပ္ထဲမွာ မီးေသြးမႈန္ေတြ ပါလာတတ္ေသးသည္။

မီးပံုးဖိုေလးထဲ မီးထည့္ျပီး အေပၚထပ္ ခုနက မုန္႔ထည့္ထားသည့္ေနရာအလယ္မွာ မီးပံုးကုိ ခ်လိုက္သည္။ မီးပံုးမ်က္နွာျပင္က သံျပားဆိုေတာ့ အေခ်ာေလ။ အထဲမွာ မီးထည့္ထားေတာ့ အျပင္က သံမ်က္နွာျပင္က ပူေနျပီဆိုလွ်င္ မုန္႔ထည့္ထားသည့္ ပလတ္စတစ္အထုပ္ေလးကုိ ဘယ္လက္က ယူရင္း ပိတ္မယ့္ေနရာကို ေခါက္၊ ညာလက္က မုန္႔ထုပ္ကို ယူျပီး မီးပံုးမ်က္နွာျပင္မွာ ေခါက္ရာကို လက္ညွဳိးေလး ခံရင္း ကပ္ပိတ္၊ ဘယ္လက္က ေနာက္တစ္ထုပ္ယူ၊ ညာလက္က ပိတ္ျပီးသား မုန္႔ထုပ္ကုိ ေဘးပစ္ခ်ခိ်န္ ေနာက္တစ္ထုပ္ေခါက္ျပီးသားျဖစ္၊ အင္းးးးးး ဘယ္နဲ႔ညာ ဟန္ခ်က္ညီဖို႔ ဒီလိုပဲ ဘုရားသခင္က ေပးထားတာျဖစ္လိမ့္မယ္။ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အဆင္ေျပေနေအာင္ လုပ္လို႔ ရေနတာပဲေလ။

မု႔န္ထုပ္ေတြ မီးပိတ္လို႔ ကုန္ခါနီးမွာ ေနာက္တစ္ဗန္း အသစ္ထည့္ရန္ ေအာက္ထပ္မွ အန္တီက လွမ္းေခၚတတ္ျပီ။ ‘…လဲ့ဝါေရ ျမန္ျမန္လာယူ.. ေတာ္ၾကာ ေအးကုန္လုိ႔ မုန္႔ေတြ မလွဘဲ ေနမယ္….’ မုန္႔ေတြ မလွဘူးတဲ့လား။ မုန္႔က အစစ္မွ မဟုတ္တာ..။ ဘယ္လုိလုပ္ ၾကာၾကာအလွခံမလဲ..အင္း မလိုင္ မလိုင္…. ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္တစ္ဗန္းယူ အိတ္သြတ္ မီးပိတ္၊ မီးပိတ္လုပ္ေတာ့ ညာလက္ညွဳိးက မီးေလာင္ျပီး အမာရြတ္လည္း မဟုတ္ဘဲ ၾကာေတာ့ မာမာမဲမဲၾကီး ျဖစ္ေနသည္။ …သူမ်ားကို လက္ညွဳိးထိုးေျပာရင္ ဟိဟိ ရယ္စရာၾကီးေနမွာ။ အမယ္.. ဘယ္သူ႔ကို ငါက လက္ညွဳိးထိုးေျပာရမွာလဲ။ ခုက သူမ်ားက လက္ညွဳိးထိုးတာ ခံေနရတာေလ။ ဇယ္ဆက္တာ ဘာမွန္းေတာ့ မသိ။ စကားအရဆိုရင္ အလုပ္မ်ားမ်ား တဆက္တည္း လုပ္ရတယ္ဆိုရင္ အဲလုိေျပာၾကတာပဲ။ ဒါဆို ငါက ဇယ္ဆက္ေနသလုိေပါ့။

ေန႔ခင္းေရာက္ေတာ့မယ္။ အေမ ထမင္းလာပို႔ေတာ့မယ္။ ဗိုက္ကလည္း ဆာခ်င္ေနတာပါပဲ။ အင္း လက္စသတ္ မီးပိတ္ ျမန္ျမန္လုပ္မွပဲ။ ေဘးနားက ကိုယ္အိတ္သြတ္ မီးပိတ္ျပီး မုန႔္ပံုက အပံုၾကီးျဖစ္ေနျပီဆုိရင္ ဒါ ေန႔ခင္းေရာက္လို႔ ထမင္းစားခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာပဲ။ နာရီေတာင္ ၾကည့္စရာမလုိ၊ အေမ… အေမ… ေရာက္ျပီထင္သည္။ ေအာက္ထပ္က အန္တီက အေမ့ကို လွမ္းနႈတ္ဆက္သည္။ လဲ့ဝါတုိ႔အေမ ဒီေန႔ တယ္ေစာပါလား။ ဧကႏၱ လဲ့ဝါ အလုပ္လုပ္မလုပ္ လာေခ်ာင္းတာ ထင္တယ္။” ဟြန္းးး ဒီအလုပ္မလုပ္ရင္ ဘာနဲ႔ ထမင္းသြားစာရမလဲ။ လုပ္ခ်င္လြန္းလို႔ လာလုပ္ေနတာကို။ အေမက င့ါကိုလာေခ်ာင္းစရာလား။ ဒီအန္တီေတာ့။ “ မဟုတ္ပါဘူး၊ ညီမရယ္။ သမီးၾကီးအတြက္ ေစာေစာလာပို႔ေတာ့ သူ ေစာေစာစားရတာေပါ့။ အိမ္မွာလည္း အလုပ္က မရွိဘူးေလ။ သူ႔ကိုလည္း ဝိုင္းလုပ္လုိ႔ရတာေပါ့။ အစ္မမွာလည္း ဒီကိုယ္ဝန္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ၾကာၾကာက မထိုင္နိုင္ဘူး မို႔လား။ မဟုတ္ရင္ သူနဲ႔အတူေတာင္ ထိုင္လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ ကိုယ္ေတြက မ်ားမ်ားလုပ္ေလ ပိုရေလပဲေလ။”

အေမယူလာတဲ့ ထမင္းကို ခ်ိဳင့္ဖြင့္ရင္း အေမစားျပီးျပီလားေမးေတာ့ အငယ္ေတြနဲ႔တူတူ အိမ္မွာ စားျပီးျပီတဲ့။ ကိုယ္ထမင္းစားေနခ်ိန္ အေမက မုန္႔မီးပိတ္ျပီးသားေတြကို တံဆိပ္စာရြက္ေလးေတြ ထည့္ေနသည္။ ထမင္းစားျပီး ေမေမနဲ႔ တူတူထည့္၊ မုန္႔အသစ္ရွိေသးရင္လည္း မုန္႔အသစ္ကိုထည့္။ ျပီးတာေတြကို ဆယ္ထုပ္တစ္တြဲျဖစ္ေအာင္ ပလတ္စတစ္ၾကိဳးကို ေျမြေရခြံခ်ဳပ္အပ္လုိ အပ္ၾကီးၾကီးရဲ႕ ဖင္ေပါက္ကေန ထည့္ျပီး မုန္႔ထုပ္ေတြကို သီရသည္။ အဲဒီဆယ္ထုပ္တစ္တြဲမ်ိဳး ငါးတြဲျပည့္မွ ကိုယ့္လုပ္ခ တစ္က်ပ္ရေလသည္။ ညေန ညီမေလး ေက်ာင္းကျပန္လာခ်ိန္က် ညီမေလးက မုန္႔ထုပ္ ကူတြဲ ကူထည့္ လာလုပ္ေပးသည္။ အေမက ျပန္ျပီး ညေနစာကို ဆန္ဝယ္သြားရင္း ျပန္စီစဥ္မည္။ ေျပာမယ့္သာေျပာရ။ အေမခ်က္မယ့္ဟင္းက ကိုယ္သိႏွင့္ျပီးသား အရြက္ေၾကာ္တခုခု ဒါမွမဟုတ္ ဆားအခ်ိဳမႈန္႔ခတ္ထားတဲ့ ဟင္းခ်ိဳရယ္ ငါးေျခာက္ဆီလွိမ့္ရယ္ ဒါပဲ ျဖစ္မည္။ သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္း။ အခ်ိန္တန္လို႔ စားဖုိ႔ အဆင္ေျပရင္ ရျပီ။ အေဖရွိစဥ္က မစားခဲ့ရခ်ိန္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ေဒါသ ဝမ္းနည္းမႈ မ်က္ရည္ေတြ ထပ္မျဖစ္ရင္ ေတာ္ျပီ။

ညီမေလးနဲ႔တူတူ လုပ္ရင္း ညေနကို ေက်ာ္လုိ႔ ညေရာက္လာျပီ။ ေနဝင္တာ မျမင္ရ၊ ေနထြက္တာ ကိုယ္မသိ၊ ဘဝဆိုတာကိုလည္း ဘာမွန္း မသိေသး။ မနက္မ်က္လံုးဖြင့္လို႔ အေမ့ကို ေတြ႔ရရင္ ေတာ္ျပီ။ မနက္နွင့္ညေန ထမင္းမွန္မွန္ စားရရင္ေတာ္ျပီ၊ ဘာကိုလိုခ်င္ခဲ့လို႔ ကိုယ္က ဘာမွ မရဖူးတာ…။ ညီမေလးနဲ႔ ေမာင္ေလး ေက်ာင္းမွ လိုအပ္တာကို ေပးႏိုင္ဖို႔၊ အေမ မီးဖြားႏိုင္ဖို႔၊ အိမ္က အငယ္ေတြ အခ်ိန္မွန္စားရဖို႔ ဒါပဲ လိုသည္။ အေဖက ျပန္လာမွာလား။ ဘယ္ေတာ့မွလဲ၊ လက္ရွိအငယ္ဆံုးညီမေလး ငါးနွစ္အရြယ္ေလးကေတာ့ ေဖေဖ့ပတ္စ္ပို႔ ပံု ေသးေသးေလးကို ၾကည့္ျပီး သတိရတယ္ဟု ခဏခဏ ေျပာတတ္သည္။ ကိုယ္က်ေတာ့ သတိရသည္လည္းမဟုတ္၊ မရဘူးလည္း မဟုတ္၊ ေဖေဖရွိစဥ္ကလည္း ဒီလုိပဲ ေန႔တိုင္းထမင္းစားရဖို႔ ေမေမနဲ႔အတူ ေမေမလုပ္သမွ်ေတြ လုိက္လုပ္ရသည္။ ေဖေဖရွိသည္ မရွိသည္က ကိုယ့္အတြက္ ဘာမွ် မျဖစ္ေသာ ခံစားမႈသာ ျဖစ္သည္။ ခု ေဖေဖက ထြက္သြားျပီ။ သြားတာေတာင္ မသိေအာင္ သြားသည္။ အေဖသြားျပီမွန္း ေသခ်ာသိေသာအခါ ေမေမက ငိုသည္။ ငိုမွာေပါ့ေလ၊ သူက ကိုယ္ဝန္နဲ႔ဟာ…။ ကိုယ္အပါအဝင္ ကေလးငါးေယာက္အျပင္ လက္ရွိကိုယ္ဝန္နဲ႔ ေမေမ့ကို ေဖေဖက မေျပာမဆို ဒီအတိုင္း သြားရက္သည္။ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ ကေလးေမြးဖို႔ ကိုယ္နဲ႔ညီမေလး ေမာင္ေလး သံုးေယာက္တုိ႔ ေက်ာင္းေနဖို႔ ဘာမွကို မစီစဥ္ေပးခဲ့။ အေဖ ရက္စက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္က ေမေမ့ကို ၾကည့္ကာ မငိုျဖစ္ခဲ့။

ေဖေဖသြားခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ခါနီးဆဲဆဲ၊ ကိုယ့္အတြက္ ေက်ာင္းအပ္ခ ေထာက္ပံ့ေၾကးကိုေတာ့ (မိဘနွစ္ပါးလံုးရွိသည္မုိ႔ ကိုယ္တု႔ိ ေမာင္နွမ သံုးေယာက္လံုး ေက်ာင္းခေထာက္ပံ့ေၾကး တဝက္စီ) ရပ္ကြက္ဘာသာေရးေက်ာင္းက ရထားျပီးျပီ။ ေပါင္းလုိက္မွ အငယ္နွစ္ေယာက္အတြက္သာ ေလာက္မည္။ အေမ့မွာ ခါတိုင္းနွစ္ေတြလို ေနာက္တဝက္ ထပ္ထည့္စရာ အပိုထားေငြ မရွိေတာ့မွန္း ကိုယ္က နားလည္ေနသည္။ ဒီေတာ့ ဒီႏွစ္ေက်ာင္းကို သမီး မေနေသးဘူးလို႔ ေျပာလုိက္ရသည္။ အေမကလည္း သမီးတို႔အေဖ ျပန္လာရင္ ဒါမွမဟုတ္ ပိုက္ဆံပို႔ရင္ သမီး ေနာက္နွစ္ ျပန္ေနရမွာပါကြယ္ လုိ႔ တိုးတိုးေလး ျဖည္းျဖည္းေလး ေျပာသည္။ အေမ ဝမ္းနည္းရွာမည္။ အေမ့သမီး ဒီသမီးၾကီးနာမည္ကို အေမ ခဏခဏ ဂုဏ္ယူသည္။ တဘဝလံုး မ်က္နွာငယ္ခဲ့ရေသာ အေမ.. ဒီသမီးစာေတာ္လုိ႔ လဲ့လဲ့ဝါတုိ႔အေမလို႔ တခြန္း အေခၚခံရတိုင္း တခါ မ်က္နွာၾကီးသည္ တဲ့။ ခု အေမ့သမီး ေက်ာင္းထြက္ရျပီ။ ေနာက္နွစ္ ျပန္ေနရမည္ ဆိုေသာ အေမ့စကားကို မယံု၍ မဟုတ္၊ ေက်ာင္းေနအရြယ္တေလွ်ာက္ ေက်ာင္းကို ေစာစီးစြာ ေက်ာခိုင္းရမည္ဟု ကိုယ္က ဘယ္တုန္းကမွ် မေတြးဖူးခဲ့။ အခ်ိန္မရွိသည့္ၾကားက က်ားကုတ္က်ားခဲ(စာမရွင္းလွ်င္ ျပန္ေမးရမည့္သူမရွိ) ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ၾကိဳးစားေနခဲ့ရသည့္ ကိုးနွစ္ေက်ာ္သက္တမ္းကို ခု ျပန္ေတြး ခု ဝမ္းနည္းသည္။ ကိုယ္က ေက်ာင္းမေနရေတာ့ဘူး ဟု အတတ္သိလ်က္ တိတ္တိတ္ေလး အေမ မသိေအာင္ ငိုခဲ့ပါသည္။

အဲလိုပဲ အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း ညီမေလးကို ေက်ာင္းစာမွန္မွန္လုပ္ေအာင္ ေျပာရင္း ည (၁၀)နာရီေက်ာ္လွ်င္ မုန္႔ထုပ္အားလံုး တြဲဲျပီးေလျပီ။ မီးပံုးကို ေအာက္ထပ္ မီးဖုိထဲမွာ သြားသြန္၊ မီးျငိမ္း၊ မုန္႔တြဲေတြကို ကတ္ထူပံုး(ဆန္ပံုး)ထဲ ေရျပီးထည့္၊ ျပီးရင္ ရြက္….. ပံုးထဲ မဆံ့ေသာ မုန္႔တြဲနည္းနည္းကုိ ညီမေလးကို ေပးဆြဲ၊ မုန္႔ရံုပိုင္ရွင္၏ အိမ္သို႔ ရြက္ပို႔ရသည္။ ထိုအိမ္ေရာက္လွ်င္ ပိုင္ရွင္ညီမ ဟိုအန္တီက အတြဲေရျပီး အတြဲအလိုက္ ပိုက္ဆံရွင္းေပးမည္။ မနက္ (၇)နာရီတည္းက ည (၁၀)နာရီအထိ ထိုင္လုပ္ရေသာ လုပ္ခမွာ ၁၅၀ က်ပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရေလသည္။ ေနာက္ေန႔အတြက္ မုန္႔တြဲရန္ ပလတ္စတစ္ၾကိဳးကို (အမွ်င္ခြဲျပီး တတြဲစာအရြယ္ ျဖတ္ထံုးခ်ည္ရန္) အန္တီက ေပးသည္ကို ယူျပီး ျပန္ရျပီ။

အိမ္ျပန္လာရင္ ေမွာင္ေနျပီးျဖစ္ေသာ လမ္းကို အေဖေျပာဖူးေသာ မဟူရာျမိဳင္ျမိဳ႕ေတာ္ ဆိုေသာ စကားေလးကို အေဖအလြမ္းေျပ ေျပာရင္း ျပန္လာမည္။ (ဒီညီမေလးက အေဖကို ခ်စ္သည္ေလ) ကိုယ့္လက္ကို ကိုယ့္ေရွ႕ျဖန္႔ၾကည့္လို႔မွ မျမင္ရ၊ လမ္းမီးတိုင္ေတြက ပ်က္တခု ပိတ္တလံုးနွင့္ ေမွာင္ပိန္းေနသည္။ သိမ္းစ ျပဳေနျပီျဖစ္ေသာ လဘက္ရည္ဆိုင္နွင့္ ကြမ္းယာဆိုင္ေတြက အလင္းေရာင္သာ မထိတထိ အလင္းရွိေနသည္။ ကိစၥ မရွိ၊ ကုိယ့္ေနရာပဲ၊ ဒိအတိုင္း ျပန္ခဲ့ၾကတာ ၾကာလွျပီေလ။ ေၾကာက္စရာမွ မရွိတာ။ သီခ်င္းေအာ္ဆို၊ ညီမေလးကို ဇီးထုပ္တစ္က်ပ္တန္ေလး ေျပးဝယ္ေကၽြးရင္း လာခဲ့ျပီး ကိုယ္တုိ႔အိမ္ခန္းကေလး(တန္းလ်ား)ေတြက လမ္းခ်ားေလးထဲမွာမို႔ လမ္းခ်ားထိပ္ေရာက္ရင္ အေမေရ လို႔ ေအာ္ေခၚရသည္။ သရဲေၾကာက္သည္ေလ၊ လမ္းခ်ားအဝင္ဝမွာ ေရတြင္းနွင့္ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းရွိသည္။ သူမ်ားေျပာေတာ့ သရဲလား၊ နတ္လား ရွိသည္တဲ့။ ေတြ႔မွာေၾကာက္ပါသည္။ အေမက ကိုယ္ဝန္တကားကားနဲ႔ ဖေယာင္းတုိင္ေလး လက္မွာကိုင္ကာ ထြက္ၾကိဳပါမွ ကိုယ္တို႔လမ္းခ်ားထဲ ဝင္ရဲသည္။ ညီမေလးကေတာ့ ေျပာသား။ မၾကီးကလည္း အေမ ကေလးေမြးရင္ ဘယ္သူလာထြက္ၾကိဳမွာလဲတဲ့။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သားပဲ၊ ငါတုိ႔လည္း မေတြ႔ဖူးဘဲနဲ႔ေနာ္။

ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေျခလက္ေဆးျပီး (ပူအိုက္ရင္ေတာ့ ေရခ်ဳိးပါသည္) ထမင္းစား၊ ျပီး မုန္႔ရံုက ယူခဲ့ေသာ ပလတ္စတစ္ၾကိဳးကို ေမာင္နွမေတြေရာ အေမပါ ဝိုင္းခ်ည္ၾက၊ ျပီးရင္ တန္းစီျပီး အိပ္မည္။

အဲဒီ ေန႔တဓူဝ အလုပ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာေနရ လက္ပစ္ကူးရဦးမလဲ… မေတြးတတ္ေပမယ့္ မနက္ျဖန္က ကိုယ့္အတြက္ ရွိေနသလိုပဲ။ မနက္လုပ္စရာရွိတာကိုုက ကိုယ့္ဘဝ….။






စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

ဝတီဧရာ

ေမခနဲ႔ မလိခ ေရာလို႔

ခ်င္းတြင္းနဲ႔ ေပါင္းဆံု

ဒီေနရာမွာ ဧရာတဲ့…။

တျငိမ့္ျငိမ့္စီးရင္း

လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ အပ်ိဳမလို

မာန္မမ်ား ဟန္ထြားထြားနဲ႔ေလ…။

အေျပာက်ယ္စြာ ဝပ္ဆင္း

သူ မသိတဲ့ဟန္နဲ႔

ဥာဏ္မ်ားတာလည္း သူပဲမို႔…

မာယာမ်ားတယ္ရယ္လို႔

တခုတ္တရ စြပ္စြဲ

သူကေတာ့ မာန္ျဖည့္လ်က္ ဝဲဆဲပါပဲ..။

သူ႔ရင္ခြင္ထဲ

အေပ်ာ္ အလွ ခရီးသည္ ကုန္

စံုေနေအာင္ တင္ရင္း

တေရြ႕ေရြ႕ေလး ေဝ့ဝိုက္

သူ အိပ္ေတာင္မငိုက္ရဲခဲ့ပါဘူး…။

ဝဲကေတာ့ေတြ တရွဲရွဲေအာ္လို႔

လႈိင္းေတြလည္း ငိုခ်င္းခ်

သူကေတာ့ မာန္မခ်

သူ႔ဘဝကုိ သူ႔ပင္လယ္ထဲ ေရာက္ေအာင္ ေျပးေနေလရဲ႕။

ရိုးမ ေတာင္တန္းေတြကို ခ်စ္တယ္။

နွင္းေဖြးေဖြးေတြထဲ ျဖတ္ရင္း ျဖတ္ရင္း ေျပးမယ္။

အညာေျမကေလးမွာ တေထာက္နားရတာလည္း ဟန္က်။

ရန္ကုန္လို မာန္မဟုန္ေသးတဲ့

ဒီျမိဳ႕ေလးကုိ လက္တံေတြနဲ႔ ျဖာဆင္း

သူ နႈတ္ဆက္ေတာ့ ဟိုးးးး အေဝးက ကပလီပင္လယ္။






စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

Tuesday, November 30, 2010

နာက်င္စြာျဖင့္ သို႔မဟုတ္ နာက်ည္းစြာျဖင့္

ဇူလုိင္မဟုတ္ပါဘဲ

အလြမ္းမိုးေတြ သည္းဖို႔

ခ်စ္ျခင္းေတြ စတည္ခဲ့တာ

ဒီလို နိုဝင္ဘာမွာေလ။

ေႏြးေထြးစြာ ခ်ဳိျမ

သူ႔အျပံဳးေတြ ေအာက္မွာ

ပီေကတစ္ခုလို အခ်ိဳ ရွိသေလာက္

ဝါးေခ်ေစခ်င္ခဲ့တာပ။

ရသာကုန္ ေထြးမဟုန္ေသးပါဘဲ

တေဖာက္ေဖာက္ျမည္

သူ ပူေဖာင္း မႈတ္ျပန္သည္(လည္း)

ဆႏၵ ဆိုတာ

ကိုယ္ မသိတဲ့ ေဝါဟာရလို

ျငိမ္ဆိတ္ ေၾကမြ ေပးခဲ့သည္ပဲ။

ရွိပါေစေလ။

ထားခဲ့ခ်င္မွေတာ့

ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ေနရစ္မွာပါ။

တစ္ေယာက္တည္း ဆိုတဲ့ ခရီး

ခါးသီးလြန္းရင္ေတာင္……

တြဲထားဖူးတဲ့ လက္ေတြအတြက္

တသသ တမ္းတမိရင္ေတာင္……

အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔

နာလန္ထူဖို႔ ခက္ခဲခဲ့ရင္ေတာင္……

မနက္ျဖန္ဆိုတာေတြကို

နွလံုးသား မပါလည္း

မာန တခုတည္းနွင့္ ဆက္လက္ရင္ခုန္မယ္။

ရူးမတတ္ မက္ေမာမိေပမဲ့

အဲဒီ ရင္ဘတ္က ေရွာင္ဖယ္ရက္တဲ့အခါ

တြယ္ကပ္ျပီး ေရွ ႔ဆက္ဖုိ႔အထိေတာ့

ဘဝကို ခဝါ မခ်ရက္ဘူးေလ…။






စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

Saturday, November 27, 2010

ေရႊျပည္ေတာ္ ေခၚတဲ့ ေတး

အသိုက္ေပ်ာက္တဲ့ ငွက္က
အသိုက္ ေဆာက္မယ့္ အိပ္မက္ကို မက္ရင္း
သက္ျပင္းေတြ လူးလား ေခါက္တံု႕႔
သရုပ္ေဆာင္ မေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ရုပ္လုိ
ဒီအိမ္ေဝးတဲ့ အခန္းမွာ
ေမေမ့ကို လြမ္းတယ္.....
ေလာကဓံ အနမ္းေတြ ေအာက္မွာ
ကိုုယ့္ဘဝ ကိုယ္ေစာင့္ေရွာက္လိ႔ု
ဒုကၡ ရသေတြ အေၾကာင္း
ေမေမ့ကို
ဟာသေျမာက္ေအာင္ ေျပာျပရဦးမယ္.....
အနႏ ၱငါးပါး အမွီနဲ႔
မညီတဲ့ လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ေနခ်ိန္မွာ
ေမေမေရ...
ေရႊျပည္ေတာ္က အိပ္ရာဝင္ေတးေတြနဲ႔
ေမွ်ာ္တိုင္း ေဝးမွာ ေတြး ေၾကာက္ပါရဲ႕့.........။










စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

Tuesday, September 28, 2010

ကာရံမညီ

-ဗီးနပ္စ္ တဲ့
မီးဖိနပ္ကို စီးရတဲ့ ကေခ်သည္
သူ႔အတြက္ တီးလံုးကိုေတာ့
မိုးေလး နည္းနည္း အံု႔ေပးၾကပါ။

-ကုိယ့္ျမင္း ကုိယ္စိုင္းခဲ့တာပဲ။
ဘယ္အုတ္တံတိုင္းကို ေတြ႔ေတြ႔
ေကြ႔ ျဖတ္ေက်ာ္မယ္။

-ရန႔ံ မရွိရင္ ပန္း မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ့
တဖက္သတ္ မေျပာလိုက္ပါနဲ႔။
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသူေတြ
ငါ့ ရင္ထဲက စာတန္း ေတြ႔ မသြားၾကဘူး။
…….လြမ္းမိတယ္……။
-တကယ္ေတာ့
ကမာၻ ေလာကၾကီးဆိုတာကိုက
အၾကိမ္ၾကိမ္ အကယ္ဒမီရေနတဲ့
ဂႏၱဝင္ေျမာက္ ရုပ္ရွင္ကားေလ။




စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

Friday, September 24, 2010

စိတ္ေစရာ

-စိတ္ အဆာမေျပတဲ့အခါ
လိပ္ျပာေတြလည္း မသန္႔
အိပ္ရာေတြလည္း တြန္႔ေၾကမြတယ္။
-လူးလြန္႔ျခင္းရဲ႕ ရသဟာ
သမုဒယေတြကို ေပြ႔ဖက္
ေမ့ကြက္ေတြကို ေဝးေစတာေပါ့။
-မေမ့ေလာက္တဲ့ သူေတြအဖို႔
ေဝးခဲ့လည္း နီးသထက္ နီး
ေဟာသလုိ….
ကတ္သီးကတ္သတ္ လဝန္းကေလးနဲ႔
ေႏြးေထြးရတဲ့ ညအဆင္းမွာ
မပ်င္းနုိင္ပါဘူးကြယ္။
-ဒီလိုနဲ႔
မျငင္းနိုင္တဲ့ ပုစာၦေတြကို
တစ္ပုဒ္ျပီး တစ္ပုဒ္ ထုတ္
ရုပ္ကမာၻထဲ ခ်ၾကည့္
(အင္းးး)
ခုထိေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ရွိတုန္းပါပဲ။။။။








စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

Sunday, September 12, 2010

အကၽြံ

ေသာက အစြန္းအေပေတြနဲ႔
မေသသပ္ခဲ့သမွ်
မေနတတ္ခဲ့တဲ့ ငါ
ဇာတ္လမ္း ၾကိဳသိေစတဲ့အျဖစ္
ေၾကညက္ခဲ့တာေတာ့ ၾကာျပီ။။။။။။
ျပန္.....ျပန္ ေက်ာ့မိတဲ့
ေပါ့ေပါ့ဆဆ ညစိမ္းေတြ
သူ႔လက္နဲ႔ လာလိမ္းျခယ္ေနေသးရဲ႕..
မ်က္လႊာခ်ပံုေလးက
တကယ့္ ယုန္အ တစ္ေကာင္။
မာယာနဲ႔ ပစ္အဖမ္းမွာ
ေယာင္ယမ္းဇြတ္တိုး
မုဆိုးရဲ႕ရႈိက္သံ သဲ့သဲ့
ေတာျပိဳေအာင္ ဖြဲ႕။။။။။



စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

Tuesday, August 3, 2010

ျပည္ၾကီးဘာယာ

အခန္း(၁)
လမင္းသည္ ထန္းတဖ်ားအျမင့္ေလာက္ေပၚတြင္ ဝိုင္းစက္ကာ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာျဖစ္ေအာင္ ထိန္လ်က္ရွိေနေပသည္။ ထိုအခါတြင္ မည္သူသည္ မေငးဘဲ၊ မၾကည့္ဘဲ ေနနိုင္အံ့နည္း။ မည္သူသည္ မခ်စ္ဘဲ၊ မလြမ္းဘဲ၊ မအံ့ၾသဘဲ ေနနိုင္အံ့နည္း၊ ကၽြႏု္ပ္သည္ လမင္းအား ေငး၍ ၾကည့္၏။ လမင္းကလည္း ကၽြႏု္ပ္အား ေငး၍ ၾကည့္ေန၏။ စကားျဖင့္ မည္သူမွ် မေျပာနိုင္။ အတန္ၾကာေသာ္ ေလျပည္ကေလးသည္ ကၽြႏု္ပ္ထံသို႔ ညင္း၍ တိုက္လာေလသည္။
"ညီခင္...ေနာင္ၾကီးကို ေငးစိုက္ျပီး ၾကည့္ေနတာ မေညာင္းေသးဘူးလား၊ ေငးေနရံုနဲ႔လည္း ဘယ္ျပီးဦးမလဲ၊ အခ်ိန္ကုန္လွပါပေကာ။ ကၽြႏု္ပ္ကို ခ်စ္လို႔ လြမ္းခ်ည္း ေနမယ္၊ အံ့ၾသခ်ည္းေနမယ္ဆိုရင္လည္း အက်ဳိးမထူးလွေပဘူး။ သိပ္လည္း မလြမ္းနဲ႔၊ သိပ္လည္း မအံ့ၾသနဲ႔။ ေနာင္ၾကီးလည္း ညီခင္တို႔လိုပါပဲ၊ ညီခင္တို႔က ေျမေပၚမွာ ခရီးသည္၊ ေနာင္ၾကီးက ေကာင္းကင္က ခရီးသည္၊ ခရီးသည္ အခ်င္းခ်င္းပဲ၊ အခ်ိန္တန္ရင္ နားၾက၊ စခန္းခ်ၾကတာပဲ။ ေနာက္ လမ္းသစ္ ရွာၾကစျမဲပဲ။ ဒီေတာ့ ညီခင္ဟာ ေနာင္ၾကီးကို မေငးလြန္းနဲ႔၊ မခ်စ္လြန္းနဲ႔၊ မလြမ္းလြန္းနဲ႔၊ မအံ့ၾသလြန္းနဲ႔။ ေနာင္ၾကီးေျပာတာကို လိုက္နာပါ။ ေနာင္ၾကီးဟာ စင္စစ္ ကမာၻဦးကတည္းက ဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးၾကီး လွေသာ္လည္း မွန္တာကိုေျပာတတ္တယ္၊ မွန္တာကို ေျပာတယ္ဆိုေတာ့ နားခါးစျမဲပဲ။ ကဲ...ကဲ...မေငးလြန္းနဲ႔၊ ဟိုမွာ ၾကည့္စမ္း...ၾကည့္စမ္း"
ညင္း၍ လာေသာ ေလျပည္ကေလးသည္ အညင္းရပ္သြားေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ေဟာဟိုေနရာကို ၾကည့္လုိက္ေလသတည္း။

အခန္း(၂)

ၾကည့္လိုက္ေသာ ေနရာတြင္ မ်ားစြာေသာ ျပာႆဒ္တို႔သည္ မႈိလိုေပါက္လ်က္ ရွိၾကေလသည္။ ၎တို႔အလယ္တြင္ ေတာင္ပို႔ပမာ မားမားမတ္မတ္ ျမင့္လြင္ေနေသာ ဘံုကိုးဆင့္ ျပာႆဒ္ၾကီးလည္း ရွိေလသည္။ ျပာႆဒ္မ်ား၏ ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ ျမိဳ႕ရိုးၾကီး ဝန္းရံလ်က္ ရွိသည္။ ျမိဳ႕ရိုးကိုေက်ာ္၍ ျမင့္တက္ေနၾကေသာ ထန္းပင္မ်ားသည္ နီလာေရာင္ ေကာင္းကင္အခံတြင္ ယပ္ေတာင္စိမ္းကေလးမ်ားသဖြယ္ ထင္ၾကကုန္၏။ ျမိဳ႕ရိုး၏ အျပင္ဘက္တြင္ က်ဳံးေျမာင္းၾကီး ရွိ၏။ ထိုက်ဳံးၾကီးမွာ ျမိဳ႕ရိုး ပတ္ပတ္လည္ကိုသာ ဝိုင္းၾကီးပတ္ပတ္လွည့္၍ စီးေနရရွာ၏။
က်ဳံး၏ ကမ္းနံေဘးမ်ားတြင္ ၾကာပြင့္နီရဲရဲကေလးမ်ားသည္ ၾကာရြက္အဝိုင္းစိမ္းစိမ္းတို႔ၾကားမွ ေႁမြေဟာက္ကေလးမ်ား ပါးပ်ဥ္းေထာင္ေနသကဲ့သုိ႔ သူ႔အရိုးတံနွင့္သူ ေထာင္၍ ပြင့္ေနၾက၍၊ က်ဳံးကမ္းစပ ္ေရမ်က္ႏွာျပင္မ်ားတြင္ ဟသၤပဒါးေရာင္ ျမိဳ႕ရိုး၊ ျမိဳ႕ရိုးေပၚရွိ တန္ေဆာင္းဝါဝါကေလးမ်ား၊ တန္ေဆာင္း၏ နံေဘးရွိ ထန္းပင္စုစုကေလးမ်ား၏ အရိပ္တို႔သည္ အညီအညြတ္ စည္းေဝး၍ ေနၾကကုန္သတည္း။

အခန္း(၃)

အညင္း ရပ္သြားေသာ ေလျပည္လည္း ျပန္၍ စ လာျပန္သည္။
" ညီခင္...အဲဒါဟာ ဘာယာျပည္ၾကီး ဆိုတာေပ့ါ၊ ၾကည့္လိုက္စမ္း... ျမင္းမိုရ္ေတာင္ ေျခရင္းမွ ေငါ၍ ထြက္ေနေသာ အငူကေလးေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး တင္ေနလိုက္တာ၊ ဘယ့္ကေလာက္ အံ့ၾသစရာေကာင္းသလဲ။ ေနာင္ၾကီးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာျဖင့္ ဒီဘာယာျပည္ဟာ ေဘးဘက္ကို လိမ့္က်သြားလိမ့္မယ္ခ်ည္း ထင္မိတယ္၊ နို႔ေပတဲ့ မက်ပါဘူး၊ မက်ဘူး။ ဒီလို ပက္လက္ကေလး တင္ေနလ်က္နဲ႔ပဲ ၾကီးပြားလာတာပဲ၊ ယံုပါေမာင္ ယံုပါ။ ဒီဘာယာျပည္နဲ႔တကြ ဇမၺဴဒီပါ လက္ယာ ေတာင္ကၽြန္းတို႔ ဘာတိ႔ု ညာတို႔ဆိုတာမ်ားဟာ ေနာင္ၾကီးရဲ႕ မ်က္စိေအာက္မွာ ၾကီးျပင္းလာၾကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕အေၾကာင္းကို ေနာင္ၾကီး ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့။
" အင္း.... စကားစပ္မိလို႔ ေျပာရဦးမယ္၊ ညီခင္တို႔ ဇမၺဴဒီပါ လက္ယာေတာင္ကၽြန္းမွာ အလြမ္းသမားေတြ တယ္ေပါသကိုး။ ေမာင္တို႔ ကၽြန္းသားမ်ားဟာ တစ္စံုတစ္ခုကို ထြင္ျပီး လုပ္ကိုင္လုိက္ပလား ဆိုရင္ စၾကဝဠာတစ္ခုလံုးအတြက္ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေတာ့မေလာက္ လြမ္း လြမ္း ေနၾကသကိုး။
" ဒါေတြကို ၾကားရ ျမင္ရေတာ့ ေမာင္တို႔ကၽြန္း ေပၚကာစက ဘယ္လူမ်ဳိးမဆို အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေရြး လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ မ်က္နွာမလိုက္ဘဲ ေပးတတ္ ကမ္းတတ္တဲ့ ပေဒသာပင္ၾကီးကို ျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ ေနာင္ၾကီးမွာ ရယ္ခ်င္တာေပါ့ ေမာင္၊ ရယ္ခ်င္တာေပါ့။ ေမာင္တို႔ ကၽြန္းသာမ်ားဟာ တစ္ဖက္စီးနင္းေတြ မ်ားတယ္။ သူသာရင္ ငါ နာ၊ သူ နာရင္ ငါ သာ ေနတာခ်ည္းပဲ။ ပေဒသာပင္လိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေရြး ခ်မ္းေျမ့ေအာင္ မလုပ္ေပးနုိင္ဘူး"
ေလျပည္ကေလးလည္း အညင္း ရပ္သြားျပန္ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ေဟာဟိုေနရာကို ၾကည့္လိုက္ျပန္သတည္း။

အခန္း(၄)

ေလးေထာင့္သ​႑ာန္ရွိေသာ ျမိဳ႕ရိုး၏ အျပင္ဘက္တြင္ အိမ္ငယ္တို႔သည္ အမ်ားအျပား ျခံရံလ်က္ ရွိၾကသည္။ ဘာယာ ျပည္သူျပည္သားတို႔၏ ရပ္ကြက္မ်ားတည္း။ ျမိဳ႕ရိုး၏ အျမင့္ႏွင့္ ႏႈိင္းစာလွ်င္ အိမ္ငယ္တို႔၏ အျမင့္မွာ မေျပာပေလာက္ေခ်။ ျမိဳ႕ရိုးၾကီးမ်ားမွာ အျခံအရံ ျဖစ္ၾကေသာ အိမ္ငယ္မ်ားကို ခုန္၍ အုပ္ေတာ့မည္ကဲ့သုိ႔ ထင္ရ၏။ အိမ္ငယ္မ်ားကလည္း အလယ္ေကာင္တြင္ မားမတ္ေနေသာ ထိုျမိဳ႕ရိုးၾကီးမ်ားကို ရွိခိုးဦးတိုက္ ေနၾကသကဲ့သို႔ ထင္ရေလသည္။

အခန္း(၅)

ေလျပည္ကေလးလည္း ေပါက္လာျပန္ေလသည္။
" ညီခင္ေရ... ေနာင္ၾကီးျဖင့္ အဲဒီ ပေဒသာပင္ၾကီးကို လြမ္း...လြမ္းေသးေတာ့၊ နို႔ေပတဲ့ လြမ္း လြမ္းခ်ည္းလည္း မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အက်ဳိးလည္း မထူးဘူး၊ လြမ္းတာ အဖတ္တင္တာပဲ၊ အခုမ်ားေတာ့ ေနာင္ၾကီးဟာ ကြယ္သြားတဲ့ ပေဒသာပင္ၾကီးကို အားက်ျပီး ကိုယ့္ကုိယ္ကို မလွ လွေအာင္ ျဖီးလိမ္းျပဳျပင္၊ လူအမ်ား အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေရြး၊ အေဝးက ျမင္ရေအာင္ ေကာင္းကင္ကေနျပီး ကိုယ့္အလွကို ျပေနေတာ့တာပဲ၊ မ်က္စိအလင္းကြယ္ၾကတဲ့ လူေတြကလြဲရင္ ေနာင္ၾကီးကို ၾကည့္ခ်င္လ်က္နဲ႔ မျမင္နိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူက ေျပာမလဲ။ ကိုင္း...ကိုင္း၊ ေနာင္ၾကီးကို မေငးလြန္းနဲ႔၊ မခ်စ္လြန္းနဲ႔၊ မလြမ္းလြန္းနဲ႔၊ မအံ့ၾသလြန္းနဲ႔။ ဟိုမွာ ၾကည့္စမ္း...ၾကည့္စမ္း"
ေလျပည္လည္း ရပ္သြားျပန္သတည္း။

အခန္း(၆)

ဒီတစ္ခါတြင္ ဘာယာျပည္ရွိ ျမိဳ႕ရိုးအတြင္းက နန္းျပာႆဒ္မ်ားနွင့္တကြ ျမိဳ႕ရိုး အျပင္ဘက္ရွိ အိမ္ငယ္တို႔မွာ မည္းနက္ေသာသ႑ာန္ ရွိၾကေလသည္။ တိတ္လည္း တိတ္ဆိတ္လ်က္ ရွိၾကေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အခ်ိန္မွာ သန္းေခါင္အခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
သို႔ေသာ္ သန္းေခါင္အခ်ိန္ ေရာက္ေနလွ်င္ မိုးျဖင့္ လင္းခါနီးေပျပီ။
သန္းေခါင္ထက္ျဖင့္ ညဥ့္မနက္ေတာ့ဘူးဟု ဆိုရိုးစကား ရွိခဲ့ေသာ္လည္း သန္းေခါင္ေက်ာ္လွ်င္မူကား နက္ေသာညဥ့္သည္ အနက္ေလ်ာ့၍ လာရျမဲတည္း။ အနက္ ေလ်ာ့လာလွ်င္ အလင္းဘက္က တျဖည္းျဖည္း အားတက္လာရေပမည္။ အလင္းဘက္က အားတက္လာလွ်င္ ၾကက္ဖၾကီးလည္း အေညာင္းေျဖၾကသည့္အေနနွင့္ ေတာင္ပံနွစ္ခုကို ရိုက္ႏွက္လ်က္ လည္ပင္းမ်ားကို အစင္းသား ထား၍ တြန္ျမည္တတ္ေသာ အခ်ိန္လည္း နီးလာေပမည္။
မ်ားမၾကာမီတြင္ ေတာတြင္းရွိ သစ္ပင္ကိုင္းမ်ားေပၚတြင္ အိပ္တန္းတက္ၾကေသာ ေတာၾကက္ဖၾကီးမ်ား၊ ဘာယာျပည္တြင္းရွိ အိမ္ေခါင္စြန္းမ်ားေပၚတြင္ အိပ္တန္းတက္ၾကေသာ ျမိဳ႕ၾကက္ဖၾကီးတို႔သည္ တျဖည္းျဖည္း လင္း၍လင္း၍ လာေသာ ေရာင္နီက ႏႈိးေဆာ္ေသာေၾကာင့္ အစကနဦးကပင္ ျပိဳင္တူ တြန္မည္ဟု စည္းေဝးဆံုးျဖတ္ထားသည့္ပမာ တစ္ျပိဳင္တည္း တြန္ၾကေလသည္။ ထိုအခါ ေတာတြင္း၊ ဘာယာျပည္တြင္းတို႔မွာ ၾကက္သံျဖင့္ သဲသဲညံလ်က္ ရွိၾကေလသည္။ ၾကက္သံေတြ ဆူျပီးလွ်င္ က်ီးသံေတြ ဆူညံလာသည္။ က်ီးသံေတြ ဆူျပီးလွ်င္ လူသံေတြလည္း ဆူညံလာၾကေပသည္။ အေရွ႕ဘက္က ေရာင္နီလည္း ေပၚထင္လာျပီးလွ်င္ ျပန္၍ပင္ မွိန္သြားေလျပီ။




ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။


၁၉၃၄ ခုနွစ္၊ ဇန္နဝါရီ-ဧျပီ-ဇြန္-ဇူလိုင္။ တိုးတက္ေရးမဂၢဇင္း မွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ရဲ႕(၄)လေရး အခန္းဆက္ဝတၳဳရွည္ကို ၏/သည္ မေရြး ျပန္တင္ထားတာပါ။ ဆရာရဲ႕ စာအုပ္ကေလးကို ျပန္ဖတ္ရေတာ့ ဆရာရဲ႕ စာအေရးအသား၊ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္း နွင့္ ဆရာေျပာခ်င္တဲ့ အေျခအေနကို ျပန္ေျပာင္းသတိရ သံုးသပ္မိသြားပါတယ္။ အခုခ်ိန္ ဒီလုိအေရးအသားမ်ဳိး၊ ဒီလို အပုဒ္ အပုိဒ္ခြဲပံုမ်ဳိး မေတြ႔ျဖစ္နိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ေရးတာ မဟုတ္ဘဲ ဒီဘက္ေခတ္ကို ဆရာ ၾကိဳတင္ျမင္ခဲ့သလိုပါပဲ။ ဆရာ ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ။














စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

Saturday, July 31, 2010

ေမရီရဲ႕ မုန႔္လုပ္နည္း

့ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ ေမရီက အရမ္းအရသာရွိတဲ့ ကိတ္မုန္႔ကို လုပ္တတ္တယ္။ သူ မုန္႔လုပ္ပံုက ဒီလုိပါ........
သူဟာ မုန္႔ဖုတ္ဖို႔ ဒယ္အိုးၾကီးၾကီးကို အရင္ရွာတယ္။ ရွဴးဆိုျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ေခြးကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ဦး။ အငယ္ဆံုးေကာင္ ဂၽြန္ရဲ႕(ကစားစရာ)အိမ္ေဆာက္အုတ္ေတြကို စားပဲြေပၚက ဖယ္လိုက္၊ ဒယ္အုိးကို ေထာပတ္ေကာင္းေကာင္းသုတ္။ ျပီးရင္ စပ်စ္ေျခာက္နဲ႔ ဂ်ဳံမႈန္႔ ၇ ေအာင္စကို ခ်ိန္တြယ္ျပီးထည့္၊
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂ်ဳံဒယ္အိုးထဲေရာက္ေနတဲ့ ဂၽြန္ရဲ႕လက္ကို ဆြဲဖယ္လိုက္။ ဂၽြန္ေၾကာင့္ က်သြားတဲ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚက ဂ်ဳံမႈန္႔ေတြကို လွဲက်င္းရမယ္။ ျပီးမွ ေဘးအိမ္ကို ဖုန္းဆက္ျပီး လိုေနတဲ့ ဂ်ဳံမႈန္႔နည္းနည္း ေခ်းဖို႔ လွမ္းေျပာဦးေပါ့၊
ေနာက္ျပီး ဂ်ဳံမႈန္႔ကို ဆန္ကာခ်ေနခ်ိန္၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ ရစ္ခ်တ္ရဲ႕ ကားကေလးကို လွမ္းျမင္ရတယ္။ ၾကက္ဥေဖာက္ထည့္ဖို႔ ခြက္တစ္လံုးကို ထုတ္တယ္။ ေရခဲေသတၱာထဲက ၾကက္ဥေတြ ထုတ္ခဲ့ဖို႔ သားအၾကီးေကာင္ ေရာဘတ္တာကို လွမ္းေျပာလိုက္။ ေရာဘတ္တာေၾကာင့္ လြတ္က်သြားတဲ့ ၾကက္ဥေတြကို ရွင္းလင္းပစ္ရေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္တိုင္ပဲ ၾကက္ဥေတြကို သြားယူဦး။
ဖုန္းသံၾကားတယ္။ ဖုန္းသြားေျဖဖို႔ ရစ္ခ်တ္ကို လွမ္းေျပာလိုက္။ ဖုန္းဆီကို ရစ္ခ်တ္ မေရာက္ခင္ ကိုယ္တိုင္ပဲ ဖုန္းေျပာပါဦး၊ ဖုန္းလက္ကိုင္ခြက္က ဂ်ဳံမႈန္႔နဲ႔ ေထာပတ္ေတြကို ျပန္ျပီး သုတ္ပစ္ပါဦး။ ျပီးမွ မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္။
ဂၽြန္ရဲ႕လက္ကို မုန္႔ဒယ္အိုးထဲက လွမ္းျပီးဆြဲဖယ္၊ ျပီးေတာ့ ဂၽြန္ရဲ႕လက္ကို ေဆးေၾကာေပးဖုိ႔ ေရခြက္ကိုယူ၊ တံခါးေခါက္သံၾကားလုိ႔ ေရာဘတ္တာကို သြားၾကည့္ေပးဖုိ႔ လွမ္းေျပာလုိက္ဦး။ ေရာဘတ္တာ မေရာက္ခင္ ကိုယ္တိုင္ပဲ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လုိက္၊ ျပီးေတာ့ တံခါးလက္ကိုင္မွာ ေပေနတဲ့ ဂ်ဳံမႈန္႔နဲ႔ ၾကက္ဥေတြကို ျပန္သုတ္ပစ္ဦး၊ ေနာက္မွ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဝင္......
ေထာပတ္သုတ္ထားတဲ့ ဒယ္အိုးထဲကို ဂၽြန္ပစ္ထည့္ထားတဲ့ ဆားထုပ္ေသးေသးေလးကို အရင္ဆံုး ဖယ္ပစ္။ ၾကက္ဥနဲ႔ ဂ်ဳံမႈန္႔ေတြကို စားပစ္လုိက္တဲ့ ေခြးကို ညစာမေကၽြးဖုိ႔ ဘယ္လာရီ(အိမ္ေဖာ္)ကို လွမ္းေျပာလိုက္။ ျပီးေတာ့ ၾကက္ဥနွစ္လံုးထပ္ယူျပီး ဂ်ဳံမႈန္႔အသစ္တစ္ထုပ္ကို ေဖာက္၊ ဂၽြန္ရဲ႕လက္ကို ဂ်ဳံအိတ္ထဲက ဆြဲဖယ္၊ ေနာက္မလုပ္ဖို႔ သူ႔ရဲ႕လက္ဖဝါးကို ရိုက္၊ ဂၽြန္ကိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူးလုိ႔ ေျပာ၊ ျပန္ေခ်ာ့။ ေနာက္ျပီး သူ႔ကုိ ဂ်ံဳအျပည့္တစ္ခြက္နဲ႔ နို႔တစ္ခြက္ေပးျပီး သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ကိတ္မုန္႔ဖုတ္ခြင့္ ေပးလုိက္မွ ေအးမယ္။။။။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေထာပတ္သုတ္ထားတဲ့ ဒယ္အိုးထဲ ရစ္ခ်တ္ရဲ႕ ကားေလးေတြက ေလ်ာဆင္းေနျပီ။ ရစ္ခ်တ္ရဲ႕ ကားေလးေတြကို ျပန္ဆယ္ထုတ္ျပီး မင္းကို ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ပို႔ပစ္မယ္လို႔ ျခိမ္းေျခာက္၊ ျပီးေတာ့ ေနာက္ဒယ္အိုးတစ္လံုးကို ေထာပတ္ထပ္သုတ္....
စပ်စ္ေျခာက္ေတြ ယူေျပးသြားတဲ့ ေရာဘတ္တာကို မိေအာင္လုိက္ဖမ္း၊ စပ်စ္ေျခာက္ေတြ ျပန္ေပးေအာင္လုပ္၊ မုန္႔ဖုတ္ေပါင္ဒါကို လုိက္ရွာ၊ မေတြ႔တဲ့အခါက်ေတာ့ အနီးက ကုန္စံုဆိုင္ကုိ ဖုန္းဆက္ျပီး လွမ္းမွာ၊ သူ႔လက္ေၾကာင့္ တယ္လီဖုန္းမွာ ေပသြားတဲ့ ဂ်ဳံမႈန္႔နဲ႔ ၾကက္ဥေတြကို ျပန္သုတ္ပစ္၊ ျပီးေတာ့ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ ျပန္ဝင္......
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရာရာအားလံုးဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ မြစာ က်ဲေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဂၽြန္ရဲ႕မ်က္ခံုးေပၚမွာ ဂ်ဳံမႈန္႔ေတြ စပ်စ္ေျခာက္ေတြ ေပေနျပီေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ညစ္ပတ္ေနတာေတြကို လွ်ာနဲ႔ လ်က္ေပးဖုိ႔ ေခြးကို ေတာင္းပန္။
ေနာက္ဆံုးဆိုရင္ေတာ့ Text Colorကိတ္မုန္႔ဆိုင္ကုိ အေကာင္းဆံုးကိတ္မုန္႔တစ္လံုးေလာက္ ပို႔ေပးပါလို႔ ဖုန္းဆက္ေျပာလုိက္တယ္။။။။။ ကိုင္းးးး မေကာင္းဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ ေမရီ႕မုန္႔လုပ္နည္းက........


Take Four Children and a pinch by Antonio Amuri ကို ရယ္စရာအျဖစ္ တင္ထားတာပါ။။ ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္း မ်က္စိထဲ ျမင္လာတာကို ရယ္မိေနလို႔ပါ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေမာင္နွမမ်ား က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ ဘဝအေမာ ေျပနုိင္ပါေစ။






စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

Friday, July 30, 2010

အရိပ္အို

ဒီအရိပ္ေလးထဲ
ဝဲရင္း ဝဲရင္း စုပ္ျမဳပ္ပါ
မရဲတတ္ခဲ့တာလည္း ၾကာေပါ့။
လွ်ဳိမထြက္ခ်င္ဘဲနဲ႔
ခုိလည္း ခိုခဲ့ခ်င္ပါရဲ႕....
ျပဳိမယ္ဆို ၾကိဳငိုထားခဲ့မွာပါ။
ဒီအရိပ္ေလးကိုပဲ
ေမ့ေမ့ေမာေမာ ေငး
ျပည့္ျပည့္ေသာေသာ ေထြးလိမ့္မယ္လို႔(လည္း)
ေတြးခဲ့ဖူးတာေပါ့။
အကိုင္းအခက္မပါ
အရြက္ပါး သစ္တစ္ပင္မွန္း
တိုင္းထက္မသိ
ဆက္မွားရပ္မိေနတုန္းေလ။
ေလအေဝွ႔ ပင္အယိမ္း
အရိပ္ပါးထဲ စုပ္ျမဳပ္လြင့္
ပင္စည္နား ခုိဖို႔ငဲ့
ကိုယ္တစ္ကုိယ္စာေတာင္
အို.... မလုိတမာလို
ခ်ဳိခဲ့ သကာေတြေတာင္ ခါးသက္မ်က္ရွ
နားခဲ့တာကိုပဲ အျပစ္ဆို
ထားခဲ့တာလည္း မျဖစ္လို
အရိပ္ကေလးကို သူျဖဳိ။။။။
တကယ္မေရာက္ေလတဲ့
ဘယ္ အေမွာင့္ေတြေၾကာင့္ အရိပ္ေလးကို ျဖိဳ...
မရဲတတ္ခဲ့ေလသမွ်
အျမဲလည္း ခက္ေနခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔
အရိပ္ကေလးနား
တိတ္တိတ္ကေလး အို...........





စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္

တန္းပလိတ္ကို ဟိုေန႔က တခါ ေျပာင္းၾကည့္တယ္ အေရာင္ေလးပဲ ၾကိဳက္လို႔ ခုေတာ့ ဘက္ခ္ေရာင္းဒ္ပံုပါ ေျပာင္းၾကည့္ထားတယ္။ ျမင္ရအဆင္မေျပရင္ ေျပာၾကပါဦး။ ေမေလးက အျပာေရာင္ ၾကိဳက္တယ္။ ျပီး ေနာက္ထပ္လည္း သိပ္မလုပ္တတ္တာနဲ႔ ဒါေလးကိုပဲ အေရာင္ေတြ စပ္ဟပ္ထည့္ျပီး တင္လိုက္တာ။။။ ေရာက္လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေမာင္ႏွမအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္။ ေမေလးအဆက္အစပ္ ျပတ္သြားတာ နွစ္လေတာင္မွပဲ။။ လုိင္းမဝင္အားလုိ႔ပါ။ ေမာင္နွမမ်ားက်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ....





စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

Monday, May 31, 2010

အဆိပ္သင့္ ေမ

အဆိပ္အျပည့္နဲ႔
ခပ္ျပင္းျပင္း ေျခြခ်
တစ တစ နဲ႔ ေၾကြ
အသက္မွ်င္းမွ်င္းေလးနဲ႔ ေမ။
ေရေတြကို သူ ခုိး။
အသက္ေတြလည္း အစိုးမရတဲ့ ေမ။
မိုးနည္းနည္းေလးနဲ႔
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြထဲ မ်က္ရည္မိုးေတြေျခြခ်
အခါခါ မက,ေတာ့ဘူး ေမ။
ဘယ္ကာလက မႈိင္းမိခဲ့လုိ႔
ခုမ်ားမွာ ဆက္တိုက္ တိုင္းသိေနရတာလဲ။
မုန္တိုင္းေတြ ေဆာ့ေျပး
ေလျပင္းေတြ ေဒါသူပုန္ထတယ္။
တို႔မီး ရႈိ႕မီး နဲ႔ ေလာဘမီးေတြ ေတာက္ေလာင္
တို႔ဝမ္းေတြ ေခါင္သထက္ေခါင္ေအာင္
သူ ေဆာင္တတ္တယ္။
တစျပင္လို ခဏခဏျဖစ္ျပေနရမွာလား ေမ။
ဒီေမထဲ
လဲမက်ခ်င္ဘဲ လွဲခ်ခံရ
ေမဆိုတာ ေမ မဟုတ္ေတာ့သလုိပဲ။
ေမ ဆိုတာ
ဖူးပုရစ္ေတြ အစီအရီဖူးလို႔
သူက ရာသီကို ကူး
အရင္ဦးတဲ့ လ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဒီအမိုက္တိုက္ေတြထဲ
ေမကို မေမြးခဲ့ပါဘဲ
ဒိေႏြကို ဘယ္သူဆက္ထား
ေမကို အရုပ္ဆိုးေစခဲ့တာလဲ။
ဘယ္လိုယၾတာ ဘယ္လိုအထာေတြနဲ႔
ေခ် ေခ် ေခ်လို႔ ေျပပါ့မလား ေမ။
နွလံုးသားမဲ့တာလား
အျပံဳးေတြကို မငဲ့တာလား။
အမုန္းေတြပဲ ဖဲ့ဖဲ့ေပးေနတာလား ေမ။
ခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႔ေျခြခ်
တစ တစနဲ႔ ေၾကြေနရလို႔
အသက္မွ်င္းမွ်င္းေလးနဲ႔ ဒီေမက
အဆိပ္သင့္ ေမ ။










စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

Saturday, May 22, 2010

ငါ နဲ႔ နွလံုးသား

မေခၚရက္လို႔ပဲ ဆိုဆို
မေခၚခ်င္လို႔ပဲ ခ်န္ခ်န္
က်န္ခဲ့ရတာ အေသအခ်ာပါပဲ။
တေန႔တရက္ေလးနဲ႔
ဖြဲ႔ခဲ့တာ မဟုတ္တဲ့
ဒီျပဇာတ္ထဲ
ငါ ဘယ္နွခန္း ရပ္ရပ္ေနရဦးမလဲ။
ဘယ္သူ႔ရဲ႕ ဇာတ္ညႊန္းမို႔
ငါက သရုပ္ခြဲ
ပီျပင္ေအာင္ ကျပေနရတာလဲ။
မ်က္ရည္ေႏြးေႏြးနဲ႔ ငါ
မိတ္ဖြဲ႕ရွင္သန္
အပူသ႑ာန္ေတာင္ မူမမွန္ခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။
ၾကိဳးဆြဲရာ က'ခ်င္ခဲ့ရင္း
ၾကိဳးဆြဲမယ့္လက္တစံု
ခက္ကုန္ေအာင္ ငါ ျပဳခဲ့မိသလား။
အခ်စ္ အလြမ္း အမ်က္နဲ႔
နွစ္နဲ႔ခ်ီစတမ္းဆို
ငါ ခ်စ္တတ္ခဲ့တာ....
ၾကာ...ျပီထင္တယ္။။
ခုေတာ့....
သူေစရာ မေစနိုင္ဖုိ႔
ေဟာဒီျပဇာတ္ထဲ
တိတ္တဆိတ္ ပုန္းဝင္
ငါ ခဏေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ မုန္းၾကည့္ခ်င္တယ္။
သူ႔ေၾကးမံုထဲ ထင္တဲ့ပံုရိပ္
စိတ္အတိတ္ကိုလည္း လႊင့္ပစ္ခ်င္တယ္။
ခ်င္ရင္း ခ်င္ရင္း
ဒီဇာတ္လမ္းကိုပဲ ေက်ာရိုးမလြဲ
သရုပ္ခြဲေနခဲ့ရတာပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ....
တေန႔တရက္ေလးနဲ႔
ဖြဲ႔ခဲ့တာ မဟုတ္တဲ့
ဒီျပဇာတ္ထဲ
မေခၚရက္လို႔ပဲ ဆိုဆို
မေခၚခ်င္လို႔ပဲ ခ်န္ခ်န္
က်န္ခဲ့ရတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။



စာဖတ္သူ ေမာင္နွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္